„Najmniejsze różnice między kobietami a mężczyznami występują w sferze duchowej, czyli w tej sferze, dzięki której człowiek ma szansę zrozumieć samego siebie i własną tajemnicę. To sfera, w której szukamy odpowiedzi na pytanie: kim jestem i po co żyję? Kobiety i mężczyźni mają dokładnie tę samą godność oraz to samo powołanie do życia w Bożej miłości i prawdzie. Różnica polega jedynie na tym, że kobiety są z reguły bardziej wrażliwe i otwarte na sferę duchową, gdyż bardziej intensywnie niż mężczyźni stykają się codziennie z tajemnicą człowieka, który się rodzi i umiera, który błądzi i cierpi, który potrzebuje rady i pomocy. Kobiety są też z reguły bardziej otwarte i wrażliwe na sferę religijną. Istotą religijności jest przecież więź z Osobą Boga, a kobiety są z natury nakierowane na więzi międzyosobowe” – tyle m.in. zauważył Ks. Marek Dziewiecki

Są też bardziej „emocjonalne” (taka natura) i w zdecydowanie wyraźniejszy sposób, spontaniczne niż mężczyźni, co nie znaczy, że te emocje są niekontrolowane a kobiety nielogiczne.

„Być mężczyzną lub kobietą to zatem nie jedna z wielu cech danego człowieka ale jego sposób bycia człowiekiem. Płciowość określa całego człowieka. Nie tylko wpływa na sposób ubierania się czy na funkcje społeczne kobiety lub mężczyzny ale także określa ludzkie ciało, emocje, sposoby myślenia, sposoby kontaktowania się z samym sobą, z drugim człowiekiem i z Panem Bogiem.
Kobiety mają tendencję, by w każdej sytuacji jednocześnie myśleć i odczuwać emocje. Takie funkcjonowanie psychiczne jest lepiej dostosowane do świata osób, gdyż dojrzała postawa wobec ludzi wymaga, aby rozumieć ich sytuację a jednocześnie aby wczuwać się w ich przeżycia”. /też ks. Dziewięcki/

Jezus bardzo dobrze rozumiał te różnice, rozumiał jak bardzo serca kobiet są spragnione i dlatego też, są tak otwarte na każde Słowo, czego przykładem może być chociażby dialog z Samarytanką. Jezus traktuje kobiety poważnie i powierza im głoszenia Królestwa Bożego.

Życie i historia dziejów, nie raz udowadniały, że kiedy trzeba trwać pod Krzyżem, kobiety okazują się nie mniej wytrwałe, ufne, pełne wiary i miłości (są do niej szczególnie predysponowane) Chrystusowi.

W czasie Męki Pańskiej właśnie kobietom przypada znacząca rola. Na Drodze Krzyżowej (płaczące niewiasty Jerozolimskie, spotkanie z Matką, Weronika ocierająca twarz Jezusowi) -kobiety okazują się być odważnymi i współczującymi.

Kiedy najbliżsi uczniowie opuszczają, zapierają się lub zdradzają Jezusa, oprócz Jana jedynie kobiety stoją pod Krzyżem.

Tylko Bóg wie, co w człowieku się kryje. Tylko Bóg zna godność każdego stworzenia i jego cenę w Swoich Oczach. Tylko Bóg może dać siłę, by także pod ciężarem bardzo ciężkiego krzyża nie popadać w rozpacz ale właśnie wtedy, tym bardziej otulać się wiarą, ufnością, nadzieją, co pozwala powstrzymywać łzy, które jednak płyną bo ciężar krzyża przerasta możliwości udźwignięcia… a mimo to, w sercu jest radość bo czuje się bliskość Nieba… jak to wytłumaczyć, tym, którzy nie wierzą, że tak może być i nie są to skrajności (?) Nawet nie próbuję… trzeba zapytać Boga… On „przydziela” te wszystkie doświadczenia i pewnie nie nazywa ich „emfazą”.

Nie wiem… jestem tylko listkiem na wietrze, mam tego świadomość, znam siebie, dlatego tak mocno muszę trzymać się Boga… Bez Niego nie przetrwam nawet chwili…

Niech Maryja, Najwspanialsza z Kobiet uczy nas prawdziwej Miłości Boga i bliźniego. Niech Maryja - wzór w porządku wiary, wszelkich cnót, Miłości najczystszej i doskonałego zjednoczenia z Chrystusem wyjedna nam wszystkim łaskę wierności do końca, zwłaszcza pod Krzyżem… tak jak całe Jej życie było trwaniem przy Bogu i służbą Jezusowi.

Zwłaszcza teraz, w czasie nadzwyczajnego wydarzenia - zawierzenia świata Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi przez Ojca Świętego Franciszka, wierzę, że Maryja jest z nami wszystkimi obecna szczególnie

Szczęść Boże Ojcu…

11-tego dnia miesiąca dwóch uczniów Chrystusowych szło drogą do Emaus Łk24.13.
Daleko im było od pychy,wypowiadali słowa a właściwie siali tak im się zdawało.Ale słowa odbijały się echem bo brakowało im wiary.Wszedł między nich zły;jednemu
wyłączył zasilanie a drugiemu zawiesił kompa.I choć mówili o Królestwie Bożym bo jeden mówił o Bogu drugi zaś o szatanie który jest realnym wrogiem Tego ogarnął ich marazm.Wtedy to przystąpił do nich Mistrz z pytaniem ; czemu to serca wasze są smutne ? Czemu" nieskore są serca wasze do wierzenia czyli do zaufania drugiemu ?
I wykładał im....Te serca "nieskore do wierzenia ' odnajdują się przed Bogiem na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem.A można by inaczej ?Nie.