Matka Teresa z Kalkuty mówiła kiedyś, że nigdy nie zapomni spotkania z rodziną, do której należało również dziecko kalekie (niepełnosprawne - mówimy dziś).
Zakonnica, wskazując na malucha spytała, jak ma na imię.
Usłyszała wówczas piękną i głęboką odpowiedź:
Nazywamy go profesorem miłości: tyle przecież uczymy się od niego!

Słuchać z miłością, odpowiadać z miłością, przyjmować napomnienia bez wzdrygania i umieć upomnieć bez ranienia... nie da się bez pokornej zgody na prawo do "odmienności" (także w wyrażaniu myśli) drugiego i dostrzegania w nim przede wszystkim prawdy, dobra i piękna, nie podejrzewając z marszu i zaocznie o złe intencje... ale da się ze świadomością, że w każdym zamieszkuje Bóg.

“W tajemnicy każdego człowieka istnieje wewnętrzny krajobraz: z nietkniętymi równinami, z wąwozami milczenia, z niedostępnymi górami, z ukrytymi ogrodami". Tylko oczyma miłości można to wszystko dostrzec i być wdzięcznym za każdego człowieka, który choćby najmniejszym dobrem nas uszczęśliwił...