Szaleństwo tańca

Domus mea domus orationis vocábitur.
„Dom mój domem modlitwy zwany będzie” (Mt 21,13).

Świątynia jerozolimska była miejscem modlitwy. A jednak przyplątało się tam kupiectwo i harmider. Pan Jezus biczem i słowem zapalczywym przepędził bankierstwo ze świątyni – „powywracał stoły zmieniających pieniądze oraz ławki tych, którzy sprzedawali gołębie. I rzekł do nich: «Napisane jest: Dom mój domem modlitwy zwany będzie, a wyście go uczynili jaskinią zbójców»” (Mt 21, 12-13).

Czasy zamętu powszechnego.

Element szeroko zakrojonego programu uskuteczniania nihilizujących nurtów materialistyczno-globalistycznych został wyrażony w sformułowaniu: „marsz przez instytucje”. Analogicznie – bazując na dostrzegalnych (także w Polsce) faktach – można powiedzieć o nurcie tańcująco-choreograficznym:marsz przez kościoły.

Św. Jan Maria Vianney walczył dzielnie z szaleństwem tańca, by nie było w parafii obrazy Bożej i by dusze się nie gorszyły i nie potępiały. Mówił o tańcach odbywających się poza kościołem. A cóż dopiero mógłby powiedzieć, gdyby chodziło o tańcowanie w kościele!

Gorsząca jest dość powszechna akceptacja i brak jednoznacznej oceny moralnej procederu tańcująco-choreograficznego, jaki przetacza się przez polskie kościoły. Nie są bez winy duchowni. Nie jest bez winy starsze pokolenie płci obojga.
Wszystkim trzeba dzisiaj przypomnieć słowa Zbawiciela: „Dom mój domem modlitwy zwany będzie, a wyście go uczynili jaskinią zbójców” (Mt 21, 13).

Kościoły przeznaczone są do kultu katolickiego – według zamysłu Bożego. Nie są miejscem uskuteczniania szaleństwa tańca. Są miejscem modlitwy.

I w tej kwestii należy przywracać katolicki porządek rzeczy.

treści katolickie: sacerdoshyacinthus.com verbumcatholicum.com twitter.com/sachyacinthus www.youtube.com/channel/UCzrNqGVsXhiQ3i…

Główni patroni modernistów Luter i Ariusz nie pozostawiają żadnego cienia wątpliwości że zmiana treści wiary powoduje zmianę obrzędów.

Nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie klęczał przed zwykłym chlebem, który nie jest już Chrystusem ale symbolem i normalnym pokarmem.

Nikt też nie podaje gościom zwykłego chleba wprost do ust. Skoro nie ma konsekracji chleba i wina traci również jakikolwiek sens kapłaństwo w rozumieniu katolickim.

Bezsensem staje się cała hierarchia katolicka z lekceważeniem i atakiem na papieża włącznie.

Skutkiem tego Msza św. przestaje być uobecnieniem ofiary Chrystusa. Stąd bierze się bankietowo-rozrywkowy charakter Mszy św. (klaskanie, skakanie, tańczenie, zachowanie się na luzie, brak jakiegokolwiek szacunku wobec Jezusa w Tabernakulum itp.) w wielu świątyniach w Polsce. Wszystkie herezje i błędy w historii Kościoła były dziełem duchownych i teologów.

Warto tu przypomnieć, że herezję Ariusza (kapłana aleksandryjskiego) podważającą Bóstwo Chrystusa, poparło przeszło 90% ówczesnych (IV-V w.) kardynałów i biskupów, natomiast sprzeciwił się temu prosty lud!

Brak szacunku wobec Boga w Najświętszym Sakramencie - 25.1.2019

Brak szacunku wobec Boga w Najświętszym Sakramencie - 25.1.2019

swietatradycja.wordpress.com/…/ceterum-censeo-…

Kościoły do niedawna były otoczone takim szacunkiem, że cokolwiek by się w nich nie działo, uznawane było za wyraz woli Bożej, łaski, działania Ducha Świętego i samego Boga. Być może to zaufanie do kościoła (bardzo wygodne), do duchowieństwa pozwoliło tak wielu nie zareagować, skoro to ksiądz organizuje, to przecież on wie lepiej, uczony w teologii, przecież by nie niszczył Wiary…

I tak się wprowadziło

kult hormonów,

uczuć,

motylków w brzuszku,

kawiarniane wrażenia z pogranicza lunaparów,

tanga i tańce,

otumaniającą muzykę i prymitywną mantrę o boskiej miłości do człowieka,

która nawet szacunku dla Bóstwa nie wymaga.

Chirurgicznym cięciem usuwa się potrzebę i umiejętność wewnętrznej, skupionej modlitwy będącej podstawą duchowego życia.

Nie mówią o grzechu i w tak rozbuchanych emocjonalnie grupach grzech nie umiera, raczej się wzmaga, co widzi każdy, kto oczy posiada.

Księża pośród rozgrzanych kobiet, w aurze swojej wielkości szamanów mogą się sycić widokiem omdlałych niewiast, które koniecznie potrzebują oparcia, czy męskiego ramienia czy kapłańskiej modlitwy, która ma im tu i teraz ocalić życie. Atmosfera rozszalałego haremu z samcami alfa u których każda doprasza się o miłosierny dotyk, schlebia próżności księży. Dla tych wrażeń nie umieją stanąć na straży Najświętszego Świętych i obronić kościoła przed profanacją, sacrum przed zbezczeszczeniem, dusz ludzkich przed duchem zwodzenia, który wie, za co chwycić by większość dała się uwieść.

Tak Ducha Świętego zamieniło się na „ogień”, który wprowadził dyskotekę „na chwałę Pana” do kościołów, gdzie nadal jeszcze, może już naprawdę niedługo, jest Chrystus, jak widzieliśmy w Sokółce, w nie całkiem bezkrwawej Ofierze, której podczas uczty braterskiej nikt nie zauważa, zajęty dotykaniem po egzaltowanej pieśni i tańcu sąsiada czy sąsiadki, a najlepiej wszystkich w kościele.

To zgodne z działaniem fałszywego „ognia” obecności duchowej kogoś, kto ani Kalwarii, ani Ciała ani Krwi Pańskiej zgiętymi kolanami i ciszą pełną szacunku uszanować nie umie.

Nie dziwią w tym kontekście manifestacje czegoś, co na innych Mszach Świętych milczy a na tych dziwnie często na Podniesienie głos, wrzask, ryk i rzężenie podnosi…

Bo myśmy zapomnieli, że jest jeszcze ogień nieugaszony nie pochodzący z Nieba, a na Ziemi noszący dla zwiedzenia szaty anioła światłości.

A poza tym sądzę, modernizm musi być zniszczony. Jak Duch Święty nie ma nic wspólnego z duchem zwodzenia, tak modernizm nie ma nic wspólnego z Wiarą katolicką.

Modernizm podmienił Trzecią Osobę Trójcy Przenajświętszej na Niosącego Światło zmiany Wiary, Liturgii i obyczaju, dlatego jako dzieło szatana ubliżającego Bogu w Jego własnych świątyniach, musi być zniszczony.

„upadnięcie na kolana w wierze jest prawidłowym i płynącym z wnętrza, koniecznym gestem.

Kto uczy się wierzyć, ten uczy się także klękać, a wiara lub liturgia, które zarzuciłyby modlitewne klęczenie, byłyby wewnętrznie skażone.

Tam, gdzie owa postawa zanikła, tam ponownie trzeba nauczyć się klękać, abyśmy modląc się, pozostawali we wspólnocie Apostołów i męczenników, we wspólnocie całego kosmosu, w jedności z samym Jezusem Chrystusem”

(Kard. J. Ratzinger, Duch liturgii).

Julia Gralec Wklejam tę informację gdzie potrafię, bo jestem w szoku. Pracuję w Niemczech w mieście położonym w pobliżu Kolonii, uczestniczę w miarę możliwości w codziennej Mszy św. Od kilku tygodni ksiądz, który pracuje w tutejszym kościele katolickim pojechał do swojego kraju w Afryce na urlop. W ten sposób zabrakło jednego księdza i zamiast Mszy św., w dni powszednie, w które on sprawował Eucharystię odprawiana jest przez osoby świeckie, kobiety i mężczyzn, czasami ubrane w szaty przypominające czarną sutannę i prawdziwą komżę a czasami ubrane są normalnie, Nabożeństwo Liturgii Słowa Bożego. W ogłoszeniach parafialnych natomiast, drukowanych systematycznie na kartkach, które wierni powszechnie zabierają ze sobą do domów, od kilku tygodni pojawia się informacja, że codzienne odprawiane są Msze św. Czyli innymi słowy, to Nabożeństwo Liturgii Słowa Bożego, które bardzo przypomina nabożeństwa ewangelickie, zwłaszcza sprawowane przez kobiety w czarnej „sutannie” i komży, nazywana jest w tej katolickiej parafii oficjalnie Mszą św. Uczestniczyłam raz w takim nabożeństwie, bo nie spodziewałam się, że nie będzie Mszy św., nie było po prostu takiej informacji w ogłoszeniach. Byłam w szoku! Trzeba to chyba samemu zobaczyć i przeżyć, aby się ocknąć i mocno zastanowić do czego prowadzą wprowadzane nieoficjalnie małymi kroczkami zmiany, np. w liturgii. Myślę, że jest to świadome przedefiniowanie pojęcia Mszy św. Coś w rodzaju "nowej Mszy św." w kościele katolickiej, bez konsekracji, która tak naprawdę Mszą św. nie jest. Chodzi o powolne oswajanie ludzi z nowym sposobem pojmowania Mszy św. Tutaj, w tym kraju, gdzie protestanci mieszkają obok katolików, granice pojmowania Eucharystii i nabożeństw ewangelickich są już tak bardzo zatarte, że ludzie prawie nie dostrzegają różnic pomiędzy Mszą św. a protestanckimi Nabożeństwami Słowa Bożego. Dziś chcę rozmawiać z tutejszym księdzem na ten temat, bo trwa to już kilka tygodni i wszystko jest "w najlepszym porządku". Kobiety i mężczyźni sprawujący te obrzędy, mają się świetnie, strzelają promiennymi uśmiechami na prawo i lewo , udzielają komunii św., czują się w swoich rolach jak ryby w wodzie, tak jakby występowali w roli prawdziwego kapłana, który sprawuje prawdziwą Ofiarę Mszy św. Po rozmowie z księdzem napiszę Wam jak on to rozumie, bo ja od kilku tygodni ciągle nie mogę dojść do siebie.