Ów wykreowany pod potrzeby socjalizmu “bóg” czyli po prostu idol, bożek ma spełniać rolę służebną ideologii – zachęcać do mordowania innych ras, ale i np. dezynfekcji lub zamaskowania rąk przy sprawowaniu Sakramentów Świętych, dodatkowego stroju liturgicznego w formie masek zakrywających nos i usta, zamykania kościołów bądź ograniczania dostępu do nich wiernych.
Jeszcze zanim sformułowano historycystyczną definicję państwa, zasadniczo plemienną, stosowana była uniwersalna definicja św. Augustyna z “Państwa Bożego” wskazująca że państwo stanowi wspólnotę osób połączonych miłością do wspólnego dobra. Jeżeli owo dobro nie uwzględnia Najwyższego Dobra należy mówić o wypaczeniu pojęcia dobra a zatem państwie złym, przewrotnym. Jeżeli dodatkowo dobro to i miłość do niego są siłą narzucane należy mówić o niesprawiedliwości i tyranii a jeśli skala i systemowość tych praktyk jest znaczna, wszechogarniająca społeczeństwo – o totalitaryzmie.
Z pewności przykładem powyższego jest wprowadzony w ubiegłym roku, w drodze właściwie globalnego zamachu stanu na podstawowe prawa i obowiązki społeczeństw i ich członków sanitarny socjalizm czyli sanitazizm [od: Sanitaersozialismus]. Wprowadzony, jak w krążącej od kilkudziesięciu lat przepowiedni, praktycznie w ciągu jednej nocy, bez jednego wystrzału. Jak wiadomo ruchy socjalistyczne wychodzą od pojęcia społecznej czyli kolektywnej własności jakiegoś dobra lub grupy dóbr (a także środków ich wytwarzania), dochodząc nawet, w konsekwencji przyjętych założeń do komunizmu czyli społecznej własności samego obywatela, stanowiącego już nie jednostkę lecz element kolektywu, masy. Jak pisał Pius XI w Quadragesimo Anno czasami socjalizm, przerażony owymi konsekwencjami próbuje się maskować: “można by powiedzieć, że socjalizm przerażony swoimi zasadami i użytkiem, który z nich zrobił komunizm, skłania się i zbliża się do prawd uświęconych przez chrześcijańską tradycję”.
Można dywagować czy system, w którym zdrowie prywatne danej jednostki przestaje właściwie istnieć i staje się częścią kolektywnego zdrowia publicznego [czemu towarzyszy właściwa socjalizmowi kolektywizacja ekonomiczna: własność prywatna (np. zarobek z pracy rąk własnych) staje się częścią kolektywnego zadłużenia zaś kolektywizacja wytwórczości przesuwana jest na wyższy poziom – poziom pieniądza np. cały naród czy też cała wspólnota ludzka wytwarza i opłaca, nolens volens, nowy ekonomiczny globalny plan, przykładowo produkcję określonych farmaceutyków], jest jeszcze sanitarnym socjalizmem czy jest już sanitarnym komunizmem oraz na jakim etapie owej drogi obecnie jesteśmy. Można również rozważać na temat przewrotnego, złego, wypaczonego pojęcia dobra jakim jest zdrowie zastosowanego w tym wypadku.
Natomiast w niniejszym tekście chciałbym się skupić raczej na neopogańskim czy wręcz ateistycznym charakterze owego sanitazizmu oraz historycznych potępieniach przez Kościół podobnych błędów i systemów, które można do niego odnieść: Leon XIII – Quod Apostolici Muneris Jest to encyklika sanitarna we właściwym znaczeniu tego słowa tj. prawdziwego zdrowia. Ostrzega “przed śmiertelną zarazą, która ogarnia wewnętrzne organy społeczności ludzkiej i doprowadza je do krańcowego kryzysu”. “Mówimy o tej sekcie ludzi, którzy są określani różnymi i prawie barbarzyńskimi nazwami – socjaliści, komuniści a nawet nihiliści, a którzy rozproszeni po całym świecie i związani między sobą najściślej nieprawym przymierzem już nie kryją się pod osłoną ciemności tajemnych zebrań, lecz otwarcie i pewni siebie wychodzą na światło dzienne z zamiarem przyjętym już wcześniej, rozbicia fundamentów społeczeństwa cywilizowanego”. “Zwalczają prawo własności usankcjonowane prawem naturalnym i popełniają ogromną zbrodnię, gdy chcąc zaradzić wszystkim potrzebom ludzkim i spełnić pragnienia, dążą do zagarnięcia i uczynienia wspólnym wszystkiego, cokolwiek zostało osiągnięte prawnym tytułem dziedzictwa, pracą umysłu i rąk oraz oszczędzania na jedzeniu.”
Jak wskazuje Leon XIII “Ta bezczelna przewrotność ludzi, która grozi cywilizowanemu współżyciu coraz większą ruiną z dnia na dzień i przejmuje dusze wszystkich trwożnym niepokojem, bierze swój początek w tych zatrutych naukach, które już dawniej rozrzucone jako fałszywe nasiona wśród ludów, przyniosły w swoim czasie owoce zarazy.” Chodzi u źródła o to “by usunąć wszelkie objawienie i zburzyć jakikolwiek nadprzyrodzony porządek, pozostawiając wolną drogę tylko dla wymysłów a raczej dla fikcji rozumu” co niesie za sobą “wynaturzenie (…) jakoby rzeczpospolite były utworzone bez jakiejkolwiek potrzeby Boga lub ustanowionego przezeń porządku” i w konsekwencji np. “nagrody i kary przyszłego wiecznego życia puszcza się w zapomnienie, zaś przemożne pragnienie szczęścia ogranicza się tylko do przedziału czasu teraźniejszego.”
Zatem: “aby zaś rządzący ludem udzieloną sobie władzę używali do budowania a nie do niszczenia, Kościół Chrystusowy przestrzega jak najbardziej sprawujących władzę, że czeka ich surowy wyrok najwyższego sędziego (…) Gdyby zaś samowola ustawodawców i władców nakazywała lub wprowadzała, co zaprzeczałoby prawu Bożemu lub naturalnemu, to godność i obowiązek chrześcijańskiego imienia, a także wskazania apostolskie zalecają, by „bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5, 29).”
Pius XI – Quadragesimo Anno Papież przestrzega między innymi na przykładzie kwestii wytwórczości przed charakterystycznym dla socjalizmu kolektywizmem i podporządkowaniem człowieka zbiorowości w osiąganiu dobra doczesnego – chodzi o to by człowiek “był przymuszony cały oddać się i podporządkować społeczeństwu.” “Socjalizm tak wysoko stawia posiadanie jak największej ilości dóbr, mogących udogodnić życie, że, jego zdaniem, należy poświęcić i na ołtarzu udoskonalonej produkcji gospodarczej złożyć ofiarę z wyższych dóbr człowieka, nie wyjmując nawet wolności. Odszkodowaniem za tę ofiarę z ludzkiej godności w „uspołecznionej” produkcji będzie dla człowieka – mówią socjaliści – obfitość dóbr wytworzonych społecznie, które mu będą przydzielone, a których bez przeszkód będzie mógł używać na swe wygody i przyjemności życia według upodobania. Społeczeństwo zatem socjalistyczne, z jednej strony nie może istnieć, ani nie da się pojąć bez bardzo silnego przymusu, z drugiej zaś hołduje również fałszywej idei wolności; odrzuca bowiem prawdziwie społeczny autorytet, który się nie opiera na doczesnych i materialnych pożytkach, ale pochodzi od Boga, Stwórcy wszechrzeczy i ich celu ostatecznego.”
Pius XI – Mit Brennender Sorge 1) Pius XI zauważa że u podstaw problemu leży porzucenie prawdziwej wiary w Boga i zastąpienie jej wierzeniami ateizmu panteistycznego, co prowadzi do postawienia na najwyższym miejscu jakiegoś nieosobowego fatum. Może to być rasa czy naród, Reich czy Volk może to być jednak równie dobrze zdrowie rasy, państwa czy narodu: “W Boga wierzy nie ten, kto w mowie używa słowa Bóg, lecz kto z tym wzniosłym słowem łączy prawdziwe i godne pojęcie Boga. Kto, hołdując panteistycznej mglistości, utożsamia Boga ze światem, kto z Boga czyni coś ziemskiego a ze świata coś boskiego, nie należy do wierzących w Boga. Kto (…) na miejsce Boga osobowego stawia różne nieosobowe fatum, ten przeczy mądrości Bożej i Opatrzności, która “sięga potężnie od krańca do krańca i włada wszystkim z dobrocią”, i wszystko prowadzi ku dobremu. Taki człowiek nie może sobie rościć prawa, by go zaliczać do wierzących w Boga.”
2) Drugim niebezpieczeństwem, związanym z powyższym, jest dopasowywanie do owego sztucznego tworu, który się czyni przedmiotem socjalizmu i przedstawia jako najwyższe dobro, pojęcia Boga: “Zwróćcie uwagę, Czcigodni Bracia, na nadużycie, jakie się popełnia, kiedy najświętszego Imienia Bożego używa się jako etykiety bez treści dla określenia mniej lub bardziej dowolnego tworu ludzkich pragnień. Starajcie się, by wierni wasi temu błędowi czynnie się przeciwstawiali, jak na to zasługuje. Naszym Bogiem jest Bóg osobowy, nadludzki, wszechmogący, nieskończenie doskonały, jeden w Trzech Osobach, Trójosobowo w jedności istoty Boskiej. Stwórca wszelkiego stworzenia, Pan i Król, i ostateczna przyczyna dziejów świata, nie znoszący i nie mogący znieść obok siebie żadnych innych bogów.” Ów wykreowany pod potrzeby socjalizmu “bóg” czyli po prostu idol, bożek ma spełniać rolę służebną ideologii – zachęcać do mordowania innych ras, ale i np. dezynfekcji lub zamaskowania rąk przy sprawowaniu Sakramentów Świętych, dodatkowego stroju liturgicznego w formie masek zakrywających nos i usta, zamykania kościołów bądź ograniczania dostępu do nich wiernych. Tych, współtworzą i promują takiego bożka Pius XI nazywa wprost “agresywnym neopogaństwem”. Dalej nazywa ich “rzecznikami doby obecnej” chcącymi zastąpić Objawienie Boże, które “nie dopuszcza żadnych uzupełnień” albowiem “Szczyt Objawienia osiągnięty w Ewangelii Jezusa Chrystusa jest definitywny i obowiązujący po wszystkie czasy (…) Odkąd Chrystus Namaszczony dopełnił dzieła odkupienia, złamał panowanie grzechu i nam wysłużył łaskę, byśmy się mogli stać dziećmi Bożymi, odtąd nad imię Jezusa nie ma pod niebem innego imienia, danego ludziom, przez które mogliby dostąpić zbawienia.”
3) Wraz z wywróceniem porządku dóbr i wypaczeniem prawdy o Bogu następuje oczywiście dalsza zmiana języka, przez którą ostrzega Pius XI: “Szczególnie bacznie będziecie musieli czuwać, Czcigodni Bracia, by podstawowych pojęć religijnych nie pozbawiano ich zasadniczej treści i nie nadawano im znaczenia świeckiego”. Owo wypaczanie może w szczególności dotyczyć przykazań Bożych. Na przykład: “nie zabijaj” może zostać zastąpione: “zaszczep się eksperymentalnym preparatem o bliżej nieznanych skutkach długotrwałych, za które producent nie przyjmuje odpowiedzialności”.
4) Odrzucenie porządku nadprzyrodzonego następuje również na poziomie negacji łaski Bożej (której zasadniczymi środkami działania są Sakramenty Święte). Na miejscu łaski stawia się wówczas dobra czysto naturalne. Tymczasem, jak pisze Pius XI: “Stawianie na tym samym poziomie łaski nadprzyrodzonej z darem natury jest burzeniem skarbca językowego stworzonego i uświęconego przez religię. Pasterze i stróże ludu Bożego zrobili dobrze, przeciwstawiając się czynnie tej grabieży świętości i dążeniu do wprowadzenia zamieszania w umysłach.” Wówczas się przeciwstawili.
5) Prowadzi również socjalizm w różnych jego formach do rozkładu moralności, demoralizacji, gdyż: “Na prawdziwej i czystej wierze w Boga opiera się moralność ludzkości. Wszelkie próby oderwania nauki moralnej i porządku moralnego od fundamentu wiary, silnego jak skała, i oparciu ich na piasku norm ludzkich, prowadzą jednostkę i społeczeństwa prędzej czy później do upadku moralnego. (…) Żaden przymus, żadne czysto ziemskie ideały, choćby nawet same w sobie były szlachetne i wzniosłe, nie będą w stanie zastąpić na dłuższą metę ostatecznych i decydujących bodźców, pochodzących z wiary w Boga i Chrystusa. (…) Uzależnienie nauki moralności od subiektywnej, zmiennej opinii ludzkiej zamiast oparcia jej na świętej woli Boga wiekuistego, na Jego przykazaniach, otwiera szeroko wrota siłom rozkładu. Rozpoczęte przez to zaprzepaszczenie wiecznych norm obiektywnej nauki moralnej, przeznaczonej do ukształtowania sumień, do uszlachetnienia wszystkich dziedzin życia, jest grzechem przeciwko przyszłości narodu, a za gorzkie owoce grzechu będą musiały zapłacić przyszłe pokolenia.”
6) Obok zniszczenia moralności socjalizm prowadzi do zniszczenia prawa: “Zgubną tendencją czasów obecnych jest odrywanie od fundamentu Bożego Objawienia nie tylko moralności, lecz także teorii i praktyki prawa. Mamy tu na myśli szczególnie tzw. prawo naturalne, które ręką samego Stwórcy zostało wpisane do serca ludzkiego; a w sercu tym może je odczytać zdrowy, nie zaślepiony grzechem i namiętnością. Według przykazań tego prawa naturalnego może być ocenione cale prawo pozytywne – bez względu na to, od jakiego prawodawca pochodzi – co do jego treści moralnej i tym samym co do siły jego obowiązywania. Ludzkie prawa, gdy sprzeczne są z prawem naturalnym do tego stopnia, że tej sprzeczności usunąć nie można, już od samego początku obciążone są wadą, której żaden przymus, żadna zewnętrzna siła uzdrowić nie może.” Należy tu między innymi prawo do oddychania płucami, które dał nam Stwórca, prawo dzieci do nauki przebywania we wspólnocie rówieśników, prawo do pracy i zarabiania na chleb, i inne bardzo podstawowe prawa, które socjalizm w imię swojej bezbożnej utopii lubi pomijać i deptać.
W szczególności, jak pisze Pius XI: “Człowiek wierzący posiada niezniszczalne prawo wyznawania swej wiary i praktykowania jej w odpowiedni sposób. Prawa uniemożliwiające lub utrudniające wyznawania i praktykowania tej wiary są sprzeczne z prawem naturalnym.”“Rodzicom sumiennym, świadomym swego wychowawczego obowiązku, przysługuje pierwotne prawo do wychowania dzieci danych im przez Boga, w duchu prawdziwej wiary, według jej zasad i przepisów. Prawa i rozporządzenia, które nie uznają tego przyrodzonego prawa rodziców w sprawach szkolnych lub też przez groźbę i przymus odbierają im wszelką wartość praktyczną, są sprzeczne z prawem przyrodzonym i w najgłębszych swych podstawach niemoralne.“
Jednocześnie socjalizm wywraca naturalny porządek, odrywając pojęcie “pożyteczności” od moralności. Tymczasem: “to, co jest moralnie złe, nigdy nie może być prawdziwie korzystne dla dobra narodu. Już dawni poganie uznali, że zdanie to, by mogło być naprawdę poprawne, musi być odwrócone i brzmieć: “Jest niemożliwe, by coś było pożyteczne, jest równocześnie nie jest moralne dobre. I nie dlatego jest coś moralnie dobre, że jest pożyteczne, lecz dlatego jest pożyteczne, że jest moralnie dobre.”
7) Kieruje również Pius XI słowa do kapłanów działających w ramach socjalistycznego nieporządku, napominając: “miłość pełna zrozumienia i litości ku błądzącym, a nawet ku szydercom, nie oznacza i nie może oznaczać rezygnacji z głoszenia prawdy, z ukazywania jej wartości, z jej obrony, ani też ze stosowania jej w życiu na odcinku wam powierzonym. Najpierwszym i najoczywistszym darem, jaki kapłan może złożyć ludziom, jest służenie prawdzie, i to całej prawdzie, wykrywanie błędu i walka z nim, obojętne w jakiej formie błąd ten się pojawia. Zrezygnować z tego – to sprzeniewierzyć się Bogu i waszemu świętemu powołaniu.“
Pius XI – Divini Redemptoris Jak zwraca uwagę Papież fałszywy, zastępczy kult komunistyczny oferuje fałszywy mistycyzm, “który daje tłumom, pozyskanym złudnymi obietnicami zapał i sugestywnie szerzący się entuzjazm”. Według komunizmu: “społeczność ludzka jest tylko jednym z przejawów, czy jedną z postaci materii, rozwijającej się według praw ewolucji”, “dążą do stworzenia nowej epoki i nowej cywilizacji jako wyniku ślepej ewolucji: „do ludzkości, która by z ziemi usunęła Boga”. “ Zasadniczym przejawem komunizmu wskazywanym przez Papieża jest kolektywizm to jest podporządkowanie jednostki założonemu zadaniu zbiorowemu – kolektywnemu:“komunizm przyznaje społeczności prawo albo raczej nieograniczoną swobodę zaprzęgania jednostek w jarzmo pracy kolektywnej, bez względu na dobro osobiste, a nawet wbrew ich woli, posuwając się aż do stosowania przemocy.”
Jednocześnie: “pozbawienie praw i ujarzmienie człowieka, odrzucenie ponadziemskiego pochodzenia państwa i władzy państwowej, przerażające nadużywanie władzy w służbie terroru kolektywistycznego, to wyraźne przeciwieństwo tego, czego domaga się prawo moralne i wola Stwórcy.” “System to pełen błędów i sofizmatów, sprzeciwiający się tak objawieniu, jak i zdrowemu rozumowi; niszczący wszelki ład społeczny, podważający jego podwaliny; zapominający prawdziwe pochodzenie, naturę i istotny cel państwa; odmawiający w końcu człowiekowi prawa, godności i wolności. (…) Komuniści żerując przy tym na kryzysie światowym umieją nierzadko pozyskać dla swoich zamysłów także takie koła, które z zasady przeciwne są wszelkiemu materializmowi i terrorowi. (…) Dalszym czynnikiem przyczyniającym się potężnie do rozpowszechnienia komunizmu jest sprzysiężenie milczenia w wielkiej części niekatolickiej prasy światowej.” Przygotowaniem do komunizmu było, jak wskazuje Papież, niszczenie religii i laicyzacja. Albowiem “jeżeli w sercach ludzkich gaśnie idea Boga, wtedy staczają się ludy nieuchronnie w najokrutniejsze barbarzyństwo i całkowite rozprzężenie obyczajów.”
“Komunizm jest zły w samej istocie swojej i w żadnej dziedzinie nie może z nim współpracować ten, kto pragnie chrześcijańską ocalić cywilizację. Ci zaś, którzy przez komunizm oszukani, przyczynią się do jego zwycięstwa w swojej ojczyźnie, staną się pierwszymi ofiarami swego błędu. Im starszą i wspanialszą chrześcijańską tradycją chlubi się kraj, do którego wciska się komunizm, tym większe uczyni w nim spustoszenie nienawiść bezbożnych.”
Papież wykłada też, w opozycji do fałszu komunizmu “prawdziwe pojęcie społeczności ludzkiej”. Można je streścić w następujących punktach: 1) “Ponad wszelkim bytem istnieje najdoskonalszy, jedyny, najwyższy Byt, to jest Bóg, wszechmocny Stwórca wszechrzeczy, nieskończenie mądry i sprawiedliwy sędzia wszystkich ludzi.”
2) “Ostatecznym celem jego [człowieka] w tym życiu i przyszłym jest tylko Bóg (…) Dlatego udzielił mu Bóg licznych i różnorodnych przywilejów; dał mu prawo do życia, do pełności ciała, do środków umożliwiających utrzymanie; dał prawo do dążenia do celu ostatecznego na drodze przez Boga wyznaczonej; prawo zrzeszania się, prawo własności i ciągnienia z niej korzyści. (…) W planach Stwórcy społeczeństwo jest naturalną pomocą, z której człowiek do osiągnięcia swego celu nie tylko może, ale musi korzystać, bo społeczeństwo istnieje dla człowieka, a nie człowiek dla społeczeństwa.”
3) “Instytucja rodziny i podstawowe jej prawa nie zależą od samowoli ludzkiej, ani od czynników gospodarczych, lecz wywodzą się bezpośrednio od samego Stwórcy wszechrzeczy.”
4) “Jako więc jednostka nie może samowolnie odrzucać węzłów z woli Boga łączących ją ze społecznością, a przedstawiciele władzy mają prawo zmuszenia jej do spełnienia obowiązków, gdyby bez słusznego powodu z karności się wyłamywała, tak społeczeństwo nie może pozbawić człowieka praw przez Boga mu udzielonych, z których najważniejsze powyżej krótko wymieniliśmy, ani nie może też uniemożliwić posługiwania się nimi.”
5) “Świat nie wyjdzie z upadku, do którego niemoralny liberalizm go wtrąca, ani przez walkę klas, ani przez terror, tym mniej przez samowolne nadużywanie władzy państwowej, lecz jedynie przez powrót do porządku społecznego, przesiąkniętego duchem sprawiedliwości społecznej i chrześcijańskiej miłości. (…) Nie byłoby dziś komunizmu ani socjalizmu, gdyby kierownicy narodów nie byli odrzucili nauki i przynaglających upomnień Kościoła. Wyznając zasady liberalizmu i tzw. laicyzmu, wznosili na tym grząskim fundamencie budowy swoje zasady społeczne, które na pierwsze wejrzenie wydawały się wielkie i wspaniałe, wkrótce jednak okazało się, że nie miały trwałych podstaw i zapadały się jedne po drugich, jak żałośnie runąć musi wszystko, co nie opiera się na jedynym kamieniu węgielnym, którym jest Chrystus.”
6) “Państwowa administracja, z której rządzący zdadzą kiedyś przed Bogiem i społeczeństwem rachunek, powinna być tak mądra i umiarkowana, żeby stała się wzorem dla obywateli (…) Przedstawiciele władzy i wszyscy urzędnicy państwowi powinni z nakazu sumienia wiernie i powściągliwie spełniać swoje obowiązki, wzorując się na dawnych i nowych przykładach ludzi wybitnych, którzy pracowali niestrudzenie dla dobra państwa. “
Pius XII – Summi Pontificatus “Głównym złem, z powodu którego świat współczesny popadł w duchowe i moralne bankructwo oraz ruinę, jest niegodziwe i zaiste zbrodnicze usiłowanie, by pozbawić Chrystusa Jego Królewskiej władzy, a także nieprzyjęcie nadanego przez Chrystusa prawa prawdy oraz odrzucenie prawa miłości, które jako Boskie tchnienie jest życiodajną treścią i mocą Jego władania. Ratunek i zbawienie dla współczesnego człowieka znajduje się tylko w czci dla Chrystusa jako Króla, w uznaniu uprawnień wynikających z władzy, jaką On sprawuje, oraz w doprowadzeniu do powrotu poszczególnych ludzi i całej ludzkiej społeczności do chrześcijańskiego prawa prawdy i miłości.” “Współcześni ludzie, Czcigodni Bracia, dodając nowe błędy do fałszywych doktryn przeszłości, stworzyli światopogląd tak krańcowo przeciwny naturze rzeczy, że naturalną jego konsekwencją mogło być tylko zamieszanie i zniszczenie. Na czoło wysuwa się natomiast zupełnie oczywisty fakt, że najgłębszym i ostatecznym powodem zła dręczącego dzisiejsze społeczeństwa jest zaprzeczenie i odrzucenie jednakowej i wspólnej wszystkim normy prawości obyczajów, zarówno w prywatnym życiu poszczególnych ludzi, jak i w stosunkach państwowych i międzypaństwowych, mianowicie prawa natury, które zostało zlekceważone i zapomniane. A prawo to ma przecież za swój fundament samego Boga, wszechmocnego Stwórcę i Ojca nas wszystkich, a zarazem najwyższego i najdoskonalszego Prawodawcę oraz najmędrszego i najsprawiedliwszego Sędziego ludzkich czynów. Z chwilą zaparcia się Boga chwieją się podstawy moralności, milknie zupełnie lub słabnie głos natury, zdolny pouczyć nawet prostaczków i ludzi o niskim poziomie rozwoju cywilizacyjnego co jest dobre, a co złe, co dozwolone, a co niedozwolone, który nakazuje każdemu poczuwać się do odpowiedzialności za swe czyny przed Najwyższym Sędzią.” “Ewangelia podaje, że gdy Chrystus został przybity do krzyża, „mrok ogarnął całą ziemię” (Mt 27, 45). Tak też się dzieje, ilekroć ludzie tracą ufność w naukę Chrystusa i zaślepieni domagają się usunięcia Boskiego Zbawiciela ze swego życia, a zwłaszcza z życia publicznego, tracąc tym samym wiarę w Boga. Następstwem tego jest uwolnienie się od zasad i norm, według których osądzano i oceniano dawniej moralną wartość życia osobistego i publicznego. Państwo i społeczeństwo dostosowywało się we wszystkim do dowolnych haseł i teorii tak zwanego laicyzmu, a proces ten postępował coraz szybciej i spotykał się z ogólnym uznaniem. Prąd laicyzacji życia doszedł wreszcie aż do tego, że od ożywczego i dobroczynnego wpływu Boga i Kościoła odwiódł pojedynczego obywatela, rodzinę i państwo, i to nawet w krajach, które przez wiele wieków szczyciły się chrześcijańską kulturą i obyczajami. Zaiste, „z chwilą ukrzyżowania Chrystusa – ziemię ogarnęły ciemności”.
Wielu, porzucając przykazania Jezusa Chrystusa, być może nie zdawało sobie sprawy, że zwiodły ich frazesy, słowa pociągające pozorami prawdy i słuszności, ponieważ odrzucenie Ewangelii przedstawiano im jako wyzwolenie z rzekomo krępującego jarzma jej nauki. Nie przewidywali następstw zamiany prawdy, dającej prawdziwą wolność, na fałsz, który z ludzi czyni niewolników. Nie zastanowili się, że przecież dobrowolnie oddają się na pastwę przebiegłości ludzkiej – jakże zmiennej i marnej, a odrzucają ojcowskie i niezrównanie mądre prawo Boga i przykazania Jezusa Chrystusa, które tchną miłością, zespalają ludzi w jedność bratnią i podnoszą ich na wyższy poziom. Chełpili się postępem pod każdym względem, a oto popadli w stan zacofania; myśleli, że wejdą na wyższy poziom, a oto niestety, pozbawiono ich posiadanego stopnia godności; byli pewni, że czasy, jakie stworzą, przyniosą im dojrzałość i udoskonalenie człowieczeństwa, a oto popadli w nędzę niewolnictwa, jakie panowało u starożytnych. Nie zdawali sobie bowiem sprawy z nieskuteczności wszelkich wysiłków ludzkich, zmierzających do zastąpienia prawa chrześcijańskiego jakąś jego namiastką. Zaiste, „znikczemnieli w swoich myślach” (Rz 1, 21).”
“Prawdą jest, że ludy Europy nie były wolne od gwałtownych przełomów i niszczących wojen nawet w okresie, kiedy jednoczyły się węzłami braterstwa, ożywianymi i wzmacnianymi tymi samymi dla wszystkich chrześcijańskimi instytucjami i przykazaniami. Wszakże ludzie nigdy nie byli tak złamani i zmęczeni duchowo jak obecnie, kiedy panuje głęboki i przykry pesymizm co do możliwości wyleczenia się ze zła. Ludzie czasów, o których mówiliśmy wyżej, mieli coś, czego współcześni nie mają, a mianowicie żywą świadomość – w duszach i umysłach – różnicy między tym, co godziwe, a tym, co niegodziwe, co wolno, a czego nie wolno. Ta świadomość ułatwiała możliwość zgody i porozumienia, nakładała hamulce rozbudzonym żądzom oraz otwierała i zabezpieczała drogę do honorowego układu w przedmiocie sporu. W naszych natomiast czasach niezgody wynikają nie tyle z gwałtownego nacisku nieopanowanych żądz, co raczej z choroby i zakłócenia głębin ludzkiego sumienia. I tu leży powód tej lekkomyślności, z jaką obala się dziś normy osobistej i publicznej godziwości i prawości.”
“Najpoważniejszym błędem, który wypływa z poprzedniego i wyrządza wszystkim narodom jako całości oraz poszczególnym narodom szkody równie wielkie, jest błąd polegający na nierozumnym usiłowaniu zebrania wszelkiej zależności władzy państwowej od Istoty Odwiecznej, od której przecież zależą zarówno jednostki, jak i społeczności z racji tej, że jest ich Stwórcą i najwyższym Zwierzchnikiem. Usiłowania te są tym groźniejsze, że zwalniają władzę państwową z obowiązku kierowania się normami wyższego rzędu, pochodzącymi od Boga jako ich pierwszego źródła, i przyznają jej nieograniczoną swobodę działania zależnego wyłącznie od dowolnego, a więc zmiennego i płynnego sądu własnego oraz od decyzji dostosowanych do okoliczności i korzyści, jakie w danej chwili państwo chce osiągnąć.
W wyniku odrzucenia autorytetu Boskiego i obowiązującej mocy jego prawa, władza państwowa z konieczności uzurpuje sobie uprawnienia absolutne i nikomu nie podlegające, które należą się tylko i wyłącznie Najwyższemu Stwórcy. Skoro zaś państwo zajmie miejsce Stwórcy, stawia jako cel całości życia człowieka i jako najwyższą i ostateczną normę ustawodawstwa i moralności dobro publiczne lub społeczeństwo, zakazując i usuwając wszystko, co odwołuje i odnosi się do reguły naturalnego rozumu i do chrześcijańskiego sumienia.”
“Prawda, że władza opierająca się na tak słabych i nietrwałych podstawach osiąga w pewnych wypadkach, dzięki specjalnie sprzyjającym okolicznościom, sukcesy mogące wywołać podziw u powierzchownego obserwatora. Jednakże nadejdzie moment nieuniknionego zwycięstwa prawa, które burzy wszystko, co zostało zbudowane na jawnej czy ukrytej dysproporcji między wielkością osiągnięć zewnętrznych i słabością wewnętrznych wartości i podstaw moralnych. Otóż ta dysproporcja zachodzi zawsze wtedy, gdy rząd lekceważy albo odrzuca swą zależność od Najwyższego Prawodawcy, który, przydzielając rządom władzę, równocześnie jednak wytyczył im granice, poza które wyjść nie mogą.”
“Ktokolwiek uważa państwo za cel ostateczny, któremu wszystko trzeba podporządkować i ku któremu wszystko ma zmierzać, ten szkodzi rzeczywistemu i trwałemu dobru narodów. (…) Jeśli państwo przejmuje inicjatywę prywatną i prywatną przedsiębiorczość zastępuje własną, wtedy ta inicjatywa i przedsiębiorczość (ponieważ ich wewnętrzne zasady kierownicze są liczne, zróżnicowane i skomplikowane, a tylko one doprowadzają do właściwego im celu) mogą być ze szkodą dla dobra publicznego zniszczone, ponieważ oderwane zostały od naturalnego porządku rzeczy, a więc od odpowiedzialności i inwencji prywatnej. (…) Zapomina się również, że człowiek i jego rodzina z samej natury rzeczy są czymś pierwotnym w stosunku do państwa i że Stwórca nadał obojgu specjalne uprawnienia i kompetencje oraz wyznaczył im misję odpowiadającą ściśle określonym wymogom natury.”
“Im większych ofiar i ograniczeń materialnych domaga się rząd od pojedynczego człowieka i rodzin, tym bardziej musi uszanować i pozostawić nietknięte uprawnienia sumień. Państwo może domagać się mienia i krwi, lecz nigdy duszy odkupionej przez Boga.”
Tento "boh" alebo jednoducho modla, vytvorená na socialistické účely, má plniť úlohu služobníka ideológie - podporovať vraždenie iných rás, ale napríklad aj dezinfikovať alebo zakrývať ruky pri vysluhovaní svätých sviatostí, poskytovať ďalší liturgický odev v podobe masiek zakrývajúcich nos a ústa, zatvárať kostoly alebo obmedzovať prístup veriacich do nich. Sanitazmus odsúdili pápeži Ešte …More
Tento "boh" alebo jednoducho modla, vytvorená na socialistické účely, má plniť úlohu služobníka ideológie - podporovať vraždenie iných rás, ale napríklad aj dezinfikovať alebo zakrývať ruky pri vysluhovaní svätých sviatostí, poskytovať ďalší liturgický odev v podobe masiek zakrývajúcich nos a ústa, zatvárať kostoly alebo obmedzovať prístup veriacich do nich.
Ešte pred sformulovaním historicistickej definície štátu, ktorá bola v podstate kmeňová, sa používala univerzálna definícia svätého Augustína z "Božieho štátu", ktorá poukazovala na to, že štát je spoločenstvom osôb spojených láskou pre spoločné dobro. Ak toto dobro nezahŕňa Najvyššie dobro, potom je pojem dobra skreslený a štát je preto zlý a zvrátený. Ak sú navyše toto dobro a láska k nemu vynútené násilím, mali by sme hovoriť o nespravodlivosti a tyranii, a ak je rozsah a systematickosť týchto praktík výrazná a všeobjímajúca, mali by sme hovoriť o totalite.
Príkladom je určite sanitárny socializmus alebo sanitazmus [z: Sanitaersozialismus], ktorý bol zavedený minulý rok prostredníctvom prakticky globálneho štátneho prevratu základných práv a povinností spoločností a ich členov. Zavedená, ako v proroctve, ktoré koluje už niekoľko desaťročí, prakticky zo dňa na deň, bez jediného výstrelu. Ako vieme, socialistické hnutia vychádzajú z predstavy spoločenského alebo kolektívneho vlastníctva určitého tovaru alebo skupiny tovarov (ako aj prostriedkov na ich výrobu), dokonca v dôsledku prijatých predpokladov dospievajú ku komunizmu, teda k spoločenskému vlastníctvu samotného občana, ktorý už nie je jednotlivcom, ale súčasťou kolektívu, masy. Ako napísal Pius XI. v Quadragesimo Anno, niekedy sa socializmus, vystrašený týmito dôsledkami, snaží maskovať:"možno povedať, že socializmus sa svojimi princípmi a ich využitím prikláňa k pravdám posväteným kresťanskou tradíciou a približuje sa k nim".
Možno polemizovať o tom, či systém, v ktorom súkromné zdravie jednotlivca prestáva riadne existovať a stáva sa súčasťou kolektívneho verejného zdravia[sprevádzané ekonomickou kolektivizáciou vlastnou socializmu: súkromné vlastníctvo (napr. zárobok z práce vlastných rúk)sa stáva súčasťou kolektívneho dlhu, pričom kolektivizácia výroby sa presúva na vyššiu úroveň - úroveň peňazí, napr. Otázkou je, či celý národ alebo celé ľudské spoločenstvo vyrába a platí nolens volens, nový ekonomický globálny plán, napríklad výrobu špecifických liekov], či je to ešte sanitárny socializmus alebo už sanitárny komunizmus a na akom stupni tejto cesty sa práve nachádzame. Môžeme sa tiež zamyslieť nad zvráteným, zlým a pokriveným poňatím dobra, ktoré sa v tomto prípade uplatňuje.
Naopak, v tomto texte by som sa chcel zamerať skôr na neopohanský či dokonca ateistický charakter tohto sanitazmu a na historické odsúdenia podobných omylov a systémov zo strany Cirkvi, ktoré sa naň môžu vzťahovať:
Lev XIII - Quod Apostolici Muneris
Ide o sanitárnu encykliku vo vlastnom zmysle slova, t. j. o pravé zdravie. Varuje"pred smrteľnou nákazou, ktorá zachvátila vnútorné orgány ľudskej spoločnosti a priviedla ich do krajnej krízy". "Hovoríme o tej sekte ľudí, ktorí sú označovaní rôznymi a takmer barbarskými menami - socialisti, komunisti, ba dokonca nihilisti, a ktorí, roztrúsení po celom svete a spojení medzi sebou tým najprísnejšie nezákonným spojenectvom, sa už neskrývajú pod rúškom tmy tajných schôdzok, ale otvorene a sebavedome vychádzajú na denné svetlo s už prijatým zámerom rozbiť základy civilizovanej spoločnosti. "Ničia vlastnícke právo, ktoré je schválené prirodzeným zákonom, a páchajú veľký zločin, keď sa v snahe napraviť všetky ľudské potreby a naplniť túžby snažia zmocniť a urobiť spoločným všetko, čo bolo dosiahnuté zákonným dedičským právom, prácou mysle a rúk a úsporami potravín."
Ako zdôrazňuje Lev XIII.,"táto drzá zvrátenosť ľudí, ktorá zo dňa na deň ohrozuje civilizované spolužitie čoraz väčšou skazou a s hroznou úzkosťou sa zmocňuje duší všetkých, má svoj pôvod v tých otrávených náukách, ktoré už v dávnych dobách, roztrúsené ako falošné semená medzi národy, priniesli vo svojom čase ovocie moru". V základe ide o to,"odstrániť všetko zjavenie a zničiť akýkoľvek nadprirodzený poriadok, ponechajúc voľnú cestu len pre vynález alebo skôr fikciu rozumu", čo so sebou prináša "degeneráciu... akoby boli obyčajní ľudia stvorení bez akejkoľvek potreby Boha alebo ním ustanoveného poriadku", v dôsledku čoho sa napríklad "zabúda na odmeny a tresty budúceho večného života, zatiaľ čo ohromná túžba po šťastí sa obmedzuje na priehradku prítomného času".
Takto:"aby tí, ktorí vládnu ľuďom, používali moc, ktorá im bola daná, na budovanie, a nie na ničenie, Kristova cirkev čo najviac upozorňuje tých, ktorí majú moc, že ich čaká prísny súd najvyššieho sudcu... Na druhej strane, ak by svojvôľa zákonodarcov a vládcov predpisovala alebo zavádzala to, čo by odporovalo božskému alebo prirodzenému zákonu, dôstojnosť a povinnosť kresťanského mena, ako aj apoštolské pokyny odporúčajú, aby "radšej poslúchali Boha ako ľudí" (Skutky 5,29)."
Pius XI - Quadragesimo Anno
Pápež na príklade výroby okrem iného varuje pred kolektivizmom charakteristickým pre socializmus a pred podriadením človeka kolektívu pri dosahovaní časných dobier - ide o to, aby bol človek "nútený úplne sa odovzdať spoločnosti a podriadiť sa jej". "Socializmus kladie takú vysokú hodnotu na vlastnenie čo najväčšieho množstva statkov, ktoré sú schopné urobiť život pohodlnejším, že podľa jeho názoru treba obetovať a obetovať vyššie statky človeka na oltár lepšej hospodárskej výroby, a to dokonca bez toho, aby sa vynímala sloboda. Kompenzáciou za toto obetovanie ľudskej dôstojnosti v "socializovanej" výrobe bude podľa socialistov pre človeka hojnosť spoločensky vyrobených statkov, ktoré mu budú pridelené a ktoré bude môcť bez prekážok používať na svoje pohodlie a potešenie zo života, ako sa mu zapáči. Socialistická spoločnosť teda na jednej strane nemôže existovať, ani ju nemožno predstaviť bez veľmi silného donútenia; na druhej strane sa tiež pridržiava falošnej predstavy o slobode, pretože odmieta pravú spoločenskú autoritu, ktorá sa nezakladá na časných a materiálnych výhodách, ale pochádza od Boha, Stvoriteľa všetkých vecí a ich konečného cieľa."
Pius XI - Mit Brennender Sorge
1) Pius XI. konštatuje, že koreňom problému je opustenie pravej viery v Boha a jej nahradenie presvedčením panteistického ateizmu, ktorý vedie k tomu, že na najvyššie miesto sa kladie nejaký neosobný osud. Môže to byť rasa alebo národ, Ríša alebo Volk, ale rovnako dobre to môže byť zdravie rasy, štátu alebo národa:
"V Boha neverí ten, kto používa slovo Boh v reči, ale ten, kto s týmto vznešeným slovom spája pravdivú a dôstojnú predstavu o Bohu. Kto v panteistickom opare stotožňuje Boha so svetom, kto robí z Boha niečo pozemské a zo sveta niečo božské, nie je veriaci v Boha. Kto (...) stavia na miesto osobného Boha rôzne neosobné osudy, ten odporuje Božej múdrosti a prozreteľnosti, ktorá "mocne siaha od konca do konca a všetko riadi dobrotou" a všetko vedie k dobru. Takýto človek si nemôže nárokovať, aby bol zaradený medzi veriacich v Boha."
2) Druhé nebezpečenstvo súvisiace s vyššie uvedeným, je prispôsobenie sa tomuto umelému výtvoru, ktorý sa stal predmetom socializmu a prezentuje ako najvyššie dobro, pojmy Boha:
„Uvážte, ctihodní bratia, zneužívanie, ku ktorému dochádza, keď sa Sväté meno Božie používa ako prázdna nálepka na označenie akéhokoľvek viac-menej akéhokoľvek výtvoru ľudských túžob. Usilujte sa, aby tí, ktorí sú verní vašej chybe, jej aktívne odolali, ako si to zaslúži. Náš Boh je osobný, nadľudský, všemohúci, nekonečne dokonalý Boh, jeden z troch osôb, tri v jednote božskej podstaty.
Stvoriteľ všetkého stvorenia, Pán a Kráľ a hlavná príčina dejín sveta, ktorý neznáša a neznesie žiadnych iných bohov." Tento „boh“ stvorený pre potreby socializmu, teda jednoducho modla, má plniť úlohu ideologického sluhu – nabádať k vraždeniu iných rás, ale napríklad aj dezinfikovať či maskovať ruky pri podávaní Najsvätejšej Sviatosti, doplnkové liturgické oblečenie v podobe masiek zakrývajúce nos a ústa, zatváranie kostolov alebo obmedzovanie prístupu veriacich k nim.
Tie spoluvytvára a propaguje taká modla, ktorú Pius XI jednoducho nazýva „agresívnym novopohanstvom“. Naďalej ich nazýva „hovorcami súčasnosti“, ktorí chcú nahradiť Božie zjavenie, ktoré „nepripúšťa žiadne dodatky“, pretože „vrchol zjavenia dosiahnutý v evanjeliu Ježiša Krista je definitívny a platný pre všetky časy... daroval nám milosť, aby sme sa stali Božími deťmi, odteraz niet pod nebom iného mena nad menom Ježiš, dané ľuďom, v ktorom môžu byť spasení."
3) S prevratom dobier a prekrúcaním pravdy o Bohu dochádza samozrejme k ďalšej zmene jazyka, prostredníctvom ktorej Pius XI. varuje: „Budete musieť byť obzvlášť ostražití, ctihodní bratia, aby základné náboženské pojmy nemohli byť zbavený ich podstatného obsahu a daný svetský význam.“ . Toto skreslenie sa môže týkať najmä Božích prikázaní. Napríklad: „nezabíjaj“ možno nahradiť: „neočkuj sa experimentálnym prípravkom s neznámymi dlhodobými účinkami, za ktorý výrobca nenesie žiadnu zodpovednosť“.
4) Odmietanie nadprirodzeného poriadku prebieha aj v rovine negácie Božej milosti (ktorej hlavným prostriedkom pôsobenia sú Sväté sviatosti). Potom sú na mieste milosti nahradené čisto prírodné statky. Medzitým, ako píše Pius XI.: „Postaviť nadprirodzenú milosť na rovnakú úroveň s darom prírody znamená zničiť jazykový poklad vytvorený a posvätený náboženstvom. Pastieri a strážcovia Božieho ľudu urobili dobre, že sa postavili proti tomuto plieneniu svätosti a zmiatli mysle. Potom kládli odpor.
5) Aj socializmus v jeho rôznych podobách vedie k úpadku morálky, k demoralizácii, pretože: „Morálka ľudstva spočíva na pravej a čistej viere v Boha. Akýkoľvek pokus odtrhnúť morálnu vedu a morálny poriadok od skalných základov viery a postaviť ich na piesku ľudských noriem privedie jednotlivca a spoločnosť skôr či neskôr k morálnemu úpadku. (...) Žiadne donútenie, žiadne čisto pozemské ideály, dokonca ani vznešené a vznešené samy osebe, nedokážu z dlhodobého hľadiska nahradiť posledné a rozhodujúce podnety, ktoré pochádzajú z viery v Boha a Krista. (...) Závislosť vedy o morálke na subjektívnom, zmena ľudského názoru namiesto toho, aby sa zakladala na svätej vôli večného Boha, na Jeho prikázaniach, dokorán otvára dvere silám rozkladu. Opustenie večných noriem objektívnej morálnej vedy, ktoré je tým iniciované, s cieľom formovať svedomie, zušľachťovať všetky oblasti života, je hriechom proti budúcnosti národa a budúce generácie budú musieť zaplatiť za trpké plody hriechu. ."
6) „Štátna správa, ktorú budú jeden deň pred Bohom a spoločnosťou účtovať vládcovia, by mala byť taká múdra a umiernená, aby sa stala vzorom pre občanov (...) Predstavitelia úradov a všetci predstavitelia štátu by mali verne a zdržanlivo plniť svoje povinnosti po vzore starých i nových príkladov vynikajúcich ľudí, ktorí neúnavne pracovali pre dobro štátu. "
Pius XII. – Summi Pontificatus
„Hlavným zlom, ktoré spôsobilo, že svet upadol do duchovného a morálneho bankrotu a skazy, je zlý a skutočne zločinný pokus zbaviť Krista Jeho kráľovskej moci a odmietnuť prijať zákon pravdy daný Kristom a odmietnuť zákon láska, ktorá je ako Boží dych životodarným obsahom a silou Jeho vlády. Spasenie a spása pre moderného človeka možno nájsť iba v úcte ku Kristovi ako Kráľovi, v uznaní práv vyplývajúcich z autority, ktorú vykonáva, a v privedení jednotlivých ľudí a celého ľudského spoločenstva späť ku kresťanskému zákonu pravdy a lásky.
„Dnešní ľudia, ctihodní bratia, pridaním nových omylov k falošným doktrínam minulosti vytvorili svetonázor, ktorý je tak úplne v rozpore s povahou vecí, že jeho prirodzeným dôsledkom môže byť len zmätok a zničenie. Do popredia vyčnieva úplne zrejmá skutočnosť, že najhlbšou a konečnou príčinou zla, ktoré sužuje súčasnú spoločnosť, je popieranie a odmietanie tej istej a spoločnej normy morálnej integrity, a to tak v súkromnom živote jednotlivcov, ako aj v štáte. a medzištátne vzťahy, a to zákon prírody, ktorý bol ignorovaný a zabudnutý. Veď tento zákon má za základ samého Boha, všemohúceho Stvoriteľa a Otca nás všetkých a zároveň najvyššieho a najdokonalejšieho zákonodarcu a najmúdrejšieho a najspravodlivejšieho Sudcu ľudských skutkov. V momente popretia Boha sa otriasajú základy morálky, úplne zoslabne alebo zoslabne hlas prírody, schopný poučiť aj obyčajných ľudí a ľudí s nízkou úrovňou civilizačného rozvoja, čo je dobré a čo zlé, čo je dovolené a čo nie je dovolené, vďaka čomu sa každý cíti zodpovedný za svoje činy pred najvyšším sudcom."
„Evanjelium nám hovorí, že keď bol Kristus pribitý na kríž, padla tma na celú zem“ (Mt 27, 45). To sa tiež stáva vždy, keď ľudia stratia dôveru v Kristovo učenie a slepí žiadajú odstránenie Božského Spasiteľa zo svojich životov, najmä z verejneho života, čím stráca vieru v Boha.
Dôsledkom toho je oslobodenie sa od zásad a noriem, podľa ktorých sa v minulosti posudzovala a posudzovala morálna hodnota osobného a verejného života. Štát a spoločnosť sa vo všetkom prispôsobovali akýmkoľvek heslám a teóriám takzvaného sekularizmu a tento proces napredoval stále rýchlejšie a stretával sa so všeobecným uznaním. Prúd sekularizácie života napokon dospel do bodu, keď odviedol jednotlivého občana, rodinu a štát preč od posilňujúceho a blahodarného vplyvu Boha a Cirkvi, a to aj v krajinách, ktoré boli po mnoho storočí hrdé na kresťanskú kultúru a zvyky. . Vskutku, „keď bol Kristus ukrižovaný, na zem prišla tma“.
Mnohí, ktorí opustili prikázania Ježiša Krista, si možno neuvedomili, že boli oklamaní klišé, slovami, ktoré priťahovali zdanie pravdy a správnosti, pretože odmietnutie evanjelia im bolo prezentované ako oslobodenie od údajne zväzujúceho jarma. vyučovanie. Nepredvídali dôsledky zmeny pravdy, ktorá dáva skutočnú slobodu, na lož, ktorá robí z ľudí otrokov.
Nemysleli na to, že dobrovoľne podľahnú ľudskej prefíkanosti – aká premenlivá a úbohá a odmietajú otcovský a neporovnateľne múdry Boží zákon a prikázania Ježiša Krista, ktoré dýchajú láskou, spájajú ľudí do bratskej jednoty a vychovávajú k vyššiu úroveň.
Chválili sa pokrokom vo všetkých ohľadoch a hľa, upadli do úzadia; mysleli si, že pôjdu na vyššiu úroveň, a hľa, boli, žiaľ, zbavení svojej dôstojnosti; boli si istí, že časy, ktoré vytvoria, im prinesú zrelosť a zušľachťovanie ľudstva, a hľa, upadli do chudoby otroctva, ktoré existovalo medzi starými ľuďmi. Neuvedomovali si neúčinnosť všetkých ľudských snáh nahradiť kresťanský zákon nejakou náhradou zaň. Vskutku, „zanikli vo svojich myšlienkach“ (Rim 1,21).
„Je pravda, že národy Európy neboli oslobodené od násilných prielomov a ničivých vojen, dokonca ani v čase, keď boli zjednotení v uzloch bratstva, oživení a posilnení rovnakými kresťanskými inštitúciami a prikázaniami pre všetkých. Veď ľudia ešte nikdy neboli tak zlomení a duchovne unavení ako teraz, keď vládne hlboký a nepríjemný pesimizmus o možnosti vyliečiť sa zo zla. Ľudia z čias, o ktorých sme hovorili vyššie, mali niečo, čo naši súčasníci nemajú, totiž živé vedomie – v dušiach a mysliach – rozdielu medzi tým, čo je správne a čo je zlé, čo je dovolené a čo nie. Toto uvedomenie uľahčilo možnosť dohody a porozumenia, zabrzdilo prebudené túžby a otvorilo a zabezpečilo cestu k čestnej dohode o predmete sporu. V našej dobe však nesúlad nevzniká ani tak z násilného tlaku nespútaných túžob, ako skôr z chorôb a nepokojov v hĺbke ľudského svedomia. A tu je dôvod pre ľahkomyseľnosť, s akou sa dnes rúcajú normy osobnej a verejnej čestnosti a integrity."
„Najvážnejším omylom, ktorý plynie z prvého a spôsobuje rovnako veľkú škodu všetkým národom ako celku, ako aj jednotlivým národom, je omyl spočívajúci v hlúpom pokuse zhromaždiť všetku závislosť štátnej moci na Večnej bytosti, na ktorej obaja jednotlivci a spoločnosť závisí od toho, že on je ich Stvoriteľom a najvyšším Vládcom. Tieto pokusy sú o to nebezpečnejšie, že oslobodzujú štátnu autoritu od povinnosti riadiť sa normami vyššieho rádu, ktoré pochádzajú od Boha ako ich prvého zdroja, a dávajú jej neobmedzenú slobodu konania, závislú výlučne od akéhokoľvek, a teda premenlivého úsudku a rozhodnutia prispôsobené okolnostiam....a výhody, ktoré chce štát v danom momente dosiahnuť.
V dôsledku odmietnutia božskej autority a záväznosti jej zákona si štátna autorita nevyhnutne uzurpuje absolútne a podriadené práva, ktoré patria len Prvotnému Stvoriteľovi. A keďže štát nastupuje na miesto Stvoriteľa, kladie si za cieľ celého ľudského života a ako najvyššiu a najvyššiu normu zákonodarstva a morálky, verejné dobro alebo spoločnosť, zakazujúce a odstraňovať všetko, čo sa týka a čo sa týka. pravidlo prirodzeného rozumu a kresťanského svedomia."
„Je pravda, že sila, ktorá stojí na takom slabom a nestálom základe, dosahuje v určitých prípadoch vďaka mimoriadne priaznivým okolnostiam úspechy, ktoré môžu u povrchného pozorovateľa vzbudiť obdiv. Príde však moment nevyhnutného víťazstva zákona, ktorý ničí všetko postavené na zjavnom alebo skrytom nepomere medzi veľkosťou vonkajšieho úspechu a slabosťou vnútorných hodnôt a morálnych základov. Nuž, k tejto disproporcii dochádza vždy, keď vláda ignoruje alebo odmieta svoju závislosť od najvyššieho zákonodarcu, ktorý síce zveruje moc vládam, no zároveň im stanovil hranice, za ktoré nemôžu zájsť.“
Kto považuje štát za konečný cieľ, ktorému musí byť všetko podriadené a ku ktorému má všetko smerovať, škodí skutočnému a trvalému dobru národov. (...) Ak štát prevezme súkromnú iniciatívu a súkromné podnikanie nahradí svoju vlastnú, potom môže byť táto iniciatíva a podnikavosť (pretože ich vnútorné manažérske princípy sú početné, rôznorodé a komplikované a len ony vedú k ich správnemu koncu) zničené... na úkor verejného dobra, pretože sa odtrhli od prirodzeného poriadku vecí, teda od zodpovednosti a súkromnej invencie. (...) Zabúda sa aj na to, že človek a jeho rodina sú už z podstaty veci niečím prvotným pre štát a že Stvoriteľ im dal osobitné právomoci a kompetencie a určil im poslanie zodpovedajúce presne vymedzenému požiadavky prírody."
„Čím viac obetí a materiálnych obmedzení vláda požaduje od jednotlivcov a rodín, tým viac musí rešpektovať a ponechať nedotknuté práva svedomia. Štát si môže nárokovať majetok a krv, ale nikdy nie dušu vykúpenú Bohom."
Elkam: "Maski są znane już od wieków jako środek ochronny i zapobiegawczy, któremu można przypisaćniezliczoną rzeszę ocalonych ludzkich istnień." -------------------------------------- Elakam sprzeciwia się nauczaniu Papieży i głosi fałszywą ideologię, jakoby maski zapobiegały wirusom i ocalały istnienia ludzkie!!! -------------------------- ,,...wykreowany pod potrzeby socjalizmu “bóg” czyli …More
Elkam: "Maski są znane już od wieków jako środek ochronny i zapobiegawczy,
któremu można przypisaćniezliczoną rzeszę ocalonych ludzkich istnień." --------------------------------------
Elakam sprzeciwia się nauczaniu Papieży i głosi fałszywą ideologię, jakoby maski zapobiegały wirusom i ocalały istnienia ludzkie!!!
--------------------------
,,...wykreowany pod potrzeby socjalizmu “bóg” czyli po prostu idol, bożek ma spełniać rolę służebną ideologii – zachęcać do mordowania innych ras, ale i np. dezynfekcji lub zamaskowania rąk przy sprawowaniu Sakramentów Świętych, dodatkowego stroju liturgicznego w formie masek zakrywających nos i usta, zamykania kościołów bądź ograniczania dostępu do nich wiernych.''Pius XI – Mit Brennender Sorge
Tento "boh" alebo jednoducho modla, vytvorená na socialistické účely, má plniť úlohu služobníka ideológie - podporovať vraždenie iných rás, ale napríklad aj dezinfikovať alebo zakrývať ruky pri vysluhovaní svätých sviatostí, poskytovať ďalší liturgický odev v podobe masiek zakrývajúcich nos a ústa, zatvárať kostoly alebo obmedzovať prístup veriacich do nich. Sanitazmus odsúdili pápeži Ešte …More
Tento "boh" alebo jednoducho modla, vytvorená na socialistické účely, má plniť úlohu služobníka ideológie - podporovať vraždenie iných rás, ale napríklad aj dezinfikovať alebo zakrývať ruky pri vysluhovaní svätých sviatostí, poskytovať ďalší liturgický odev v podobe masiek zakrývajúcich nos a ústa, zatvárať kostoly alebo obmedzovať prístup veriacich do nich.
Ešte pred sformulovaním historicistickej definície štátu, ktorá bola v podstate kmeňová, sa používala univerzálna definícia svätého Augustína z "Božieho štátu", ktorá poukazovala na to, že štát je spoločenstvom osôb spojených láskou pre spoločné dobro. Ak toto dobro nezahŕňa Najvyššie dobro, potom je pojem dobra skreslený a štát je preto zlý a zvrátený. Ak sú navyše toto dobro a láska k nemu vynútené násilím, mali by sme hovoriť o nespravodlivosti a tyranii, a ak je rozsah a systematickosť týchto praktík výrazná a všeobjímajúca, mali by sme hovoriť o totalite.
Príkladom je určite sanitárny socializmus alebo sanitazmus [z: Sanitaersozialismus], ktorý bol zavedený minulý rok prostredníctvom prakticky globálneho štátneho prevratu základných práv a povinností spoločností a ich členov. Zavedená, ako v proroctve, ktoré koluje už niekoľko desaťročí, prakticky zo dňa na deň, bez jediného výstrelu. Ako vieme, socialistické hnutia vychádzajú z predstavy spoločenského alebo kolektívneho vlastníctva určitého tovaru alebo skupiny tovarov (ako aj prostriedkov na ich výrobu), dokonca v dôsledku prijatých predpokladov dospievajú ku komunizmu, teda k spoločenskému vlastníctvu samotného občana, ktorý už nie je jednotlivcom, ale súčasťou kolektívu, masy. Ako napísal Pius XI. v Quadragesimo Anno, niekedy sa socializmus, vystrašený týmito dôsledkami, snaží maskovať:"možno povedať, že socializmus sa svojimi princípmi a ich využitím prikláňa k pravdám posväteným kresťanskou tradíciou a približuje sa k nim".
Možno polemizovať o tom, či systém, v ktorom súkromné zdravie jednotlivca prestáva riadne existovať a stáva sa súčasťou kolektívneho verejného zdravia [sprevádzané ekonomickou kolektivizáciou vlastnou socializmu: súkromné vlastníctvo (napr. zárobok z práce vlastných rúk) sa stáva súčasťou kolektívneho dlhu, pričom kolektivizácia výroby sa presúva na vyššiu úroveň - úroveň peňazí, napr. Otázkou je, či celý národ alebo celé ľudské spoločenstvo vyrába a platí nolens volens, nový ekonomický globálny plán, napríklad výrobu špecifických liekov], či je to ešte sanitárny socializmus alebo už sanitárny komunizmus a na akom stupni tejto cesty sa práve nachádzame. Môžeme sa tiež zamyslieť nad zvráteným, zlým a pokriveným poňatím dobra, ktoré sa v tomto prípade uplatňuje.
Naopak, v tomto texte by som sa chcel zamerať skôr na neopohanský či dokonca ateistický charakter tohto sanitazmu a na historické odsúdenia podobných omylov a systémov zo strany Cirkvi, ktoré sa naň môžu vzťahovať: Lev XIII - Quod Apostolici Muneris Ide o sanitárnu encykliku vo vlastnom zmysle slova, t. j. o pravé zdravie. Varuje"pred smrteľnou nákazou, ktorá zachvátila vnútorné orgány ľudskej spoločnosti a priviedla ich do krajnej krízy". "Hovoríme o tej sekte ľudí, ktorí sú označovaní rôznymi a takmer barbarskými menami - socialisti, komunisti, ba dokonca nihilisti, a ktorí, roztrúsení po celom svete a spojení medzi sebou tým najprísnejšie nezákonným spojenectvom, sa už neskrývajú pod rúškom tmy tajných schôdzok, ale otvorene a sebavedome vychádzajú na denné svetlo s už prijatým zámerom rozbiť základy civilizovanej spoločnosti. "Ničia vlastnícke právo, ktoré je schválené prirodzeným zákonom, a páchajú veľký zločin, keď sa v snahe napraviť všetky ľudské potreby a naplniť túžby snažia zmocniť a urobiť spoločným všetko, čo bolo dosiahnuté zákonným dedičským právom, prácou mysle a rúk a úsporami potravín."
Ako zdôrazňuje Lev XIII., "táto drzá zvrátenosť ľudí, ktorá zo dňa na deň ohrozuje civilizované spolužitie čoraz väčšou skazou a s hroznou úzkosťou sa zmocňuje duší všetkých, má svoj pôvod v tých otrávených náukách, ktoré už v dávnych dobách, roztrúsené ako falošné semená medzi národy, priniesli vo svojom čase ovocie moru". V základe ide o to,"odstrániť všetko zjavenie a zničiť akýkoľvek nadprirodzený poriadok, ponechajúc voľnú cestu len pre vynález alebo skôr fikciu rozumu", čo so sebou prináša "degeneráciu... akoby boli obyčajní ľudia stvorení bez akejkoľvek potreby Boha alebo ním ustanoveného poriadku", v dôsledku čoho sa napríklad "zabúda na odmeny a tresty budúceho večného života, zatiaľ čo ohromná túžba po šťastí sa obmedzuje na priehradku prítomného času".
Takto:"aby tí, ktorí vládnu ľuďom, používali moc, ktorá im bola daná, na budovanie, a nie na ničenie, Kristova cirkev čo najviac upozorňuje tých, ktorí majú moc, že ich čaká prísny súd najvyššieho sudcu... Na druhej strane, ak by svojvôľa zákonodarcov a vládcov predpisovala alebo zavádzala to, čo by odporovalo božskému alebo prirodzenému zákonu, dôstojnosť a povinnosť kresťanského mena, ako aj apoštolské pokyny odporúčajú, aby "radšej poslúchali Boha ako ľudí" (Skutky 5,29)."
Pius XI - Quadragesimo Anno Pápež na príklade výroby okrem iného varuje pred kolektivizmom charakteristickým pre socializmus a pred podriadením človeka kolektívu pri dosahovaní časných dobier - ide o to, aby bol človek "nútený úplne sa odovzdať spoločnosti a podriadiť sa jej". "Socializmus kladie takú vysokú hodnotu na vlastnenie čo najväčšieho množstva statkov, ktoré sú schopné urobiť život pohodlnejším, že podľa jeho názoru treba obetovať a obetovať vyššie statky človeka na oltár lepšej hospodárskej výroby, a to dokonca bez toho, aby sa vynímala sloboda. Kompenzáciou za toto obetovanie ľudskej dôstojnosti v "socializovanej" výrobe bude podľa socialistov pre človeka hojnosť spoločensky vyrobených statkov, ktoré mu budú pridelené a ktoré bude môcť bez prekážok používať na svoje pohodlie a potešenie zo života, ako sa mu zapáči. Socialistická spoločnosť teda na jednej strane nemôže existovať, ani ju nemožno predstaviť bez veľmi silného donútenia; na druhej strane sa tiež pridržiava falošnej predstavy o slobode, pretože odmieta pravú spoločenskú autoritu, ktorá sa nezakladá na časných a materiálnych výhodách, ale pochádza od Boha, Stvoriteľa všetkých vecí a ich konečného cieľa."
Pius XI - Mit Brennender Sorge 1) Pius XI. konštatuje, že koreňom problému je opustenie pravej viery v Boha a jej nahradenie presvedčením panteistického ateizmu, ktorý vedie k tomu, že na najvyššie miesto sa kladie nejaký neosobný osud. Môže to byť rasa alebo národ, Ríša alebo Volk, ale rovnako dobre to môže byť zdravie rasy, štátu alebo národa:
"V Boha neverí ten, kto používa slovo Boh v reči, ale ten, kto s týmto vznešeným slovom spája pravdivú a dôstojnú predstavu o Bohu. Kto v panteistickom opare stotožňuje Boha so svetom, kto robí z Boha niečo pozemské a zo sveta niečo božské, nie je veriaci v Boha. Kto (...) stavia na miesto osobného Boha rôzne neosobné osudy, ten odporuje Božej múdrosti a prozreteľnosti, ktorá "mocne siaha od konca do konca a všetko riadi dobrotou" a všetko vedie k dobru. Takýto človek si nemôže nárokovať, aby bol zaradený medzi veriacich v Boha."
2) Druhé nebezpečenstvo súvisiace s vyššie uvedeným, je prispôsobenie sa tomuto umelému výtvoru, ktorý sa stal predmetom socializmu a prezentuje ako najvyššie dobro, pojmy Boha: „Uvážte, ctihodní bratia, zneužívanie, ku ktorému dochádza, keď sa Sväté meno Božie používa ako prázdna nálepka na označenie akéhokoľvek viac-menej akéhokoľvek výtvoru ľudských túžob. Usilujte sa, aby tí, ktorí sú verní vašej chybe, jej aktívne odolali, ako si to zaslúži. Náš Boh je osobný, nadľudský, všemohúci, nekonečne dokonalý Boh, jeden z troch osôb, tri v jednote božskej podstaty. Stvoriteľ všetkého stvorenia, Pán a Kráľ a hlavná príčina dejín sveta, ktorý neznesie a neznesie žiadnych iných bohov." Tento „boh“ stvorený pre potreby socializmu, teda jednoducho modla, má plniť úlohu ideologického sluhu – nabádať k vraždeniu iných rás, ale napríklad aj dezinfikovať či maskovať ruky pri oslave sv. Sväté sviatosti, doplnkové liturgické oblečenie v podobe masiek zakrývajúce nos a ústa, zatváranie kostolov alebo obmedzovanie prístupu veriacich k nim. Tie spoluvytvára a propaguje taká modla, ktorú Pius XI jednoducho nazýva „agresívnym novopohanstvom“. Naďalej ich nazýva „hovorcami súčasnosti“, ktorí chcú nahradiť Božie zjavenie, ktoré „nepripúšťa žiadne dodatky“, pretože „vrchol zjavenia dosiahnutý v evanjeliu Ježiša Krista je definitívny a platný pre všetky časy... daroval nám milosť, aby sme sa stali Božími deťmi, odteraz niet pod nebom iného mena nad menom Ježiš, dané ľuďom, v ktorom môžu byť spasení."
3) S prevratom dobier a prekrúcaním pravdy o Bohu dochádza samozrejme k ďalšej zmene jazyka, prostredníctvom ktorej Pius XI. varuje: „Budete musieť byť obzvlášť ostražití, ctihodní bratia, aby základné náboženské pojmy nemohli byť zbavený ich podstatného obsahu a daný svetský význam.“ . Toto skreslenie sa môže týkať najmä Božích prikázaní. Napríklad: „nezabíjaj“ možno nahradiť: „naočkuj sa experimentálnym prípravkom s neznámymi dlhodobými účinkami, za ktorý výrobca nenesie žiadnu zodpovednosť“.
4) Odmietanie nadprirodzeného poriadku prebieha aj v rovine negácie Božej milosti (ktorej hlavným prostriedkom pôsobenia sú Sväté sviatosti). Potom sú na mieste milosti nahradené čisto prírodné statky. Medzitým, ako píše Pius XI.: „Postaviť nadprirodzenú milosť na rovnakú úroveň s darom prírody znamená zničiť jazykový poklad vytvorený a posvätený náboženstvom. Pastieri a strážcovia Božieho ľudu urobili dobre, že sa postavili proti tomuto plienenia svätosti a zmiatli mysle. Potom kládli odpor.
5) Aj socializmus v jeho rôznych podobách vedie k úpadku morálky, k demoralizácii, pretože: „Morálka ľudstva spočíva na pravej a čistej viere v Boha. Akýkoľvek pokus odtrhnúť morálnu vedu a morálny poriadok od skalných základov viery a postaviť ich na piesku ľudských noriem privedie jednotlivca a spoločnosť skôr či neskôr k morálnemu úpadku. (...) Žiadne donútenie, žiadne čisto pozemské ideály, dokonca ani vznešené a vznešené samy osebe, nedokážu z dlhodobého hľadiska nahradiť posledné a rozhodujúce podnety, ktoré pochádzajú z viery v Boha a Krista. (...) Závislosť vedy o morálke na subjektívnom, zmena ľudského názoru namiesto toho, aby sa zakladala na svätej vôli večného Boha, na Jeho prikázaniach, dokorán otvára dvere silám rozkladu. Opustenie večných noriem objektívnej morálnej vedy, ktoré je tým iniciované, s cieľom formovať svedomie, zušľachťovať všetky oblasti života, je hriechom proti budúcnosti národa a budúce generácie budú musieť zaplatiť za trpké plody hriechu. ."
6) „Štátna správa, ktorú budú jeden deň pred Bohom a spoločnosťou účtovať vládcovia, by mala byť taká múdra a umiernená, aby sa stala vzorom pre občanov (...) Predstavitelia úradov a všetci predstavitelia štátu by mali do r. svedomia verne a
zdržanlivo plniť svoje povinnosti po vzore starých i nových príkladov vynikajúcich ľudí, ktorí neúnavne pracovali pre dobro štátu. "
Pius XII. – Summi Pontificatus
„Hlavným zlom, ktoré spôsobilo, že svet upadol do duchovného a morálneho bankrotu a skazy, je zlý a skutočne zločinný pokus zbaviť Krista Jeho kráľovskej moci a odmietnuť prijať zákon pravdy daný Kristom a odmietnuť zákon láska, ktorá je ako Boží dych životodarným obsahom a silou Jeho vlády. Spasenie a spása pre moderného človeka možno nájsť iba v úcte ku Kristovi ako Kráľovi, v uznaní práv vyplývajúcich z autority, ktorú vykonáva, a v privedení jednotlivých ľudí a celého ľudského spoločenstva späť ku kresťanskému zákonu pravdy a lásky.
„Dnešní ľudia, ctihodní bratia, pridaním nových omylov k falošným doktrínam minulosti vytvorili svetonázor, ktorý je tak úplne v rozpore s povahou vecí, že jeho prirodzeným dôsledkom môže byť len zmätok a zničenie. Do popredia vyčnieva úplne zrejmá skutočnosť, že najhlbšou a konečnou príčinou zla, ktoré sužuje súčasnú spoločnosť, je popieranie a odmietanie tej istej a spoločnej normy morálnej integrity, a to tak v súkromnom živote jednotlivcov, ako aj v štáte. a medzištátne vzťahy, a to zákon prírody, ktorý bol ignorovaný a zabudnutý. Veď tento zákon má za základ samého Boha, všemohúceho Stvoriteľa a Otca nás všetkých a zároveň najvyššieho a najdokonalejšieho zákonodarcu a najmúdrejšieho a najspravodlivejšieho Sudcu ľudských skutkov. V momente popretia Boha sa otriasajú základy morálky, úplne zoslabne alebo zoslabne hlas prírody, schopný poučiť aj obyčajných ľudí a ľudí s nízkou úrovňou civilizačného rozvoja, čo je dobré a čo zlé, čo je dovolené a čo nie je dovolené, vďaka čomu sa každý cíti zodpovedný za svoje činy pred najvyšším sudcom."
„Evanjelium nám hovorí, že keď bol Kristus pribitý na kríž, padla tma na celú zem“ (Mt 27, 45). To sa tiež stáva vždy, keď ľudia stratia dôveru v Kristovo učenie a slepí žiadajú odstránenie Božského Spasiteľa zo svojich životov, najmä z verejný život, čím stráca vieru v Boha. Dôsledkom toho je oslobodenie sa od zásad a noriem, podľa ktorých sa v minulosti posudzovala a posudzovala morálna hodnota osobného a verejného života. Štát a spoločnosť sa vo všetkom prispôsobovali akýmkoľvek heslám a teóriám takzvaného sekularizmu a tento proces napredoval stále rýchlejšie a stretával sa so všeobecným uznaním. Prúd sekularizácie života napokon dospel do bodu, keď odviedol jednotlivého občana, rodinu a štát preč od posilňujúceho a blahodarného vplyvu Boha a Cirkvi, a to aj v krajinách, ktoré boli po mnoho storočí hrdé na kresťanskú kultúru a zvyky. . Vskutku, „keď bol Kristus ukrižovaný, na zem prišla tma“.
Mnohí, ktorí opustili prikázania Ježiša Krista, si možno neuvedomili, že boli oklamaní klišé, slovami, ktoré priťahovali zdanie pravdy a správnosti, pretože odmietnutie evanjelia im bolo prezentované ako oslobodenie od údajne zväzujúceho jarma. vyučovanie. Nepredvídali dôsledky zmeny pravdy, ktorá dáva skutočnú slobodu, na lož, ktorá robí z ľudí otrokov. Nemysleli na to, že dobrovoľne podľahnú ľudskej prefíkanosti – aká premenlivá a úbohá a odmietajú otcovský a neporovnateľne múdry Boží zákon a prikázania Ježiša Krista, ktoré dýchajú láskou, spájajú ľudí do bratskej jednoty a vychovávajú k vyššiu úroveň. Chválili sa pokrokom vo všetkých ohľadoch a hľa, upadli do úzadia; mysleli si, že pôjdu na vyššiu úroveň, a hľa, boli, žiaľ, zbavení svojej dôstojnosti; boli si istí, že časy, ktoré vytvoria, im prinesú zrelosť a zušľachťovanie ľudstva, a hľa, upadli do chudoby otroctva, ktoré existovalo medzi starými ľuďmi. Neuvedomovali si neúčinnosť všetkých ľudských snáh nahradiť kresťanský zákon nejakou náhradou zaň. Vskutku, „zanikli vo svojich myšlienkach“ (Rim 1,21).
„Je pravda, že národy Európy neboli oslobodené od násilných prielomov a ničivých vojen, dokonca ani v čase, keď boli zjednotení v uzloch bratstva, oživení a posilnení rovnakými kresťanskými inštitúciami a prikázaniami pre všetkých. Veď ľudia ešte nikdy neboli tak zlomení a duchovne unavení ako teraz, keď vládne hlboký a nepríjemný pesimizmus o možnosti vyliečiť sa zo zla. Ľudia z čias, o ktorých sme hovorili vyššie, mali niečo, čo naši súčasníci nemajú, totiž živé vedomie – v dušiach a mysliach – rozdielu medzi tým, čo je správne a čo je zlé, čo je dovolené a čo nie. Toto uvedomenie uľahčilo možnosť dohody a porozumenia, zabrzdilo prebudené túžby a otvorilo a zabezpečilo cestu k čestnej dohode o predmete sporu. V našej dobe však nesúlad nevzniká ani tak z násilného tlaku nespútaných túžob, ako skôr z chorôb a nepokojov v hĺbke ľudského svedomia. A tu je dôvod pre ľahkomyseľnosť, s akou sa dnes rúcajú normy osobnej a verejnej čestnosti a integrity."
„Najvážnejším omylom, ktorý plynie z prvého a spôsobuje rovnako veľkú škodu všetkým národom ako celku, ako aj jednotlivým národom, je omyl spočívajúci v hlúpom pokuse zhromaždiť všetku závislosť štátnej moci na Večnej bytosti, na ktorej obaja jednotlivci a spoločnosť závisí od toho, že on je ich Stvoriteľom a najvyšším Vládcom. Tieto pokusy sú o to nebezpečnejšie, že oslobodzujú štátnu autoritu od povinnosti riadiť sa normami vyššieho rádu, ktoré pochádzajú od Boha ako ich prvého zdroja, a dávajú jej neobmedzenú slobodu konania, závislú výlučne od akéhokoľvek, a teda premenlivého a premenlivého. úsudok a rozhodnutia prispôsobené okolnostiam.a výhody, ktoré chce štát v danom momente dosiahnuť.
V dôsledku odmietnutia božskej autority a záväznosti jej zákona si štátna autorita nevyhnutne uzurpuje absolútne a podriadené práva, ktoré patria len Prvotnému Stvoriteľovi. A keďže štát nastupuje na miesto Stvoriteľa, kladie si za cieľ celého ľudského života a ako najvyššiu a najvyššiu normu zákonodarstva a morálky, verejné dobro alebo spoločnosť, zakazujúce a odstraňovať všetko, čo sa týka a čo sa týka. pravidlo prirodzeného rozumu a kresťanského svedomia."
„Je pravda, že sila, ktorá stojí na takom slabom a nestálom základe, dosahuje v určitých prípadoch vďaka mimoriadne priaznivým okolnostiam úspechy, ktoré môžu u povrchného pozorovateľa vzbudiť obdiv. Príde však moment nevyhnutného víťazstva zákona, ktorý ničí všetko postavené na zjavnom alebo skrytom nepomere medzi veľkosťou vonkajšieho úspechu a slabosťou vnútorných hodnôt a morálnych základov. Nuž, k tejto disproporcii dochádza vždy, keď vláda ignoruje alebo odmieta svoju závislosť od najvyššieho zákonodarcu, ktorý síce zveruje moc vládam, no zároveň im stanovil hranice, za ktoré nemôžu zájsť.“
Kto považuje štát za konečný cieľ, ktorému musí byť všetko podriadené a ku ktorému má všetko smerovať, škodí skutočnému a trvalému dobru národov. (...) Ak štát prevezme súkromnú iniciatívu a súkromné podnikanie nahradí svoju vlastnú, potom môže byť táto iniciatíva a podnikavosť (pretože ich vnútorné manažérske princípy sú početné, rôznorodé a komplikované a len ony vedú k ich správnemu koncu) zničené. na úkor verejného dobra, pretože sa odtrhli od prirodzeného poriadku vecí, teda od zodpovednosti a súkromnej invencie. (...) Zabúda sa aj na to, že človek a jeho rodina sú už z podstaty veci niečím prvotným pre štát a že Stvoriteľ im dal osobitné právomoci a kompetencie a určil im poslanie zodpovedajúce presne vymedzenému požiadavky prírody."
„Čím viac obetí a materiálnych obmedzení vláda požaduje od jednotlivcov a rodín, tým viac musí rešpektovať a ponechať nedotknuté práva svedomia. Štát si môže nárokovať majetok a krv, ale nikdy nie dušu vykúpenú Bohom."
Zatem: “aby zaś rządzący ludem udzieloną sobie władzę używali do budowania a nie do niszczenia, Kościół Chrystusowy przestrzega jak najbardziej sprawujących władzę, że czeka ich surowy wyrok Najwyższego Sędziego (…) Gdyby zaś samowola ustawodawców i władców nakazywała lub wprowadzała, co zaprzeczałoby Prawu Bożemu lub naturalnemu, to godność i obowiązek chrześcijańskiego imienia, a także …More
Zatem: “aby zaś rządzący ludem udzieloną sobie władzę używali do budowania a nie do niszczenia, Kościół Chrystusowy przestrzega jak najbardziej sprawujących władzę, że czeka ich surowy wyrok Najwyższego Sędziego (…) Gdyby zaś samowola ustawodawców i władców nakazywała lub wprowadzała, co zaprzeczałoby Prawu Bożemu lub naturalnemu, to godność i obowiązek chrześcijańskiego imienia, a także wskazania Apostolskie zalecają, by „bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5, 29).”
Leon XIII – Quod Apostolici Muneris ,,Jest to encyklika sanitarna we właściwym znaczeniu tego słowa tj. prawdziwego zdrowia. Ostrzega “przed śmiertelną zarazą, która ogarnia wewnętrzne organy społeczności ludzkiej i doprowadza je do krańcowego kryzysu”. “Mówimy o tej sekcie ludzi, którzy są określani różnymi i prawie barbarzyńskimi nazwami – socjaliści, komuniści a nawet nihiliści, a którzy …More
Leon XIII – Quod Apostolici Muneris
,,Jest to encyklika sanitarna we właściwym znaczeniu tego słowa tj. prawdziwego zdrowia. Ostrzega “przed śmiertelną zarazą, która ogarnia wewnętrzne organy społeczności ludzkiej i doprowadza je do krańcowego kryzysu”. “Mówimy o tej sekcie ludzi, którzy są określani różnymi i prawie barbarzyńskimi nazwami – socjaliści, komuniści a nawet nihiliści, a którzy rozproszeni po całym świecie i związani między sobą najściślej nieprawym przymierzem już nie kryją się pod osłoną ciemności tajemnych zebrań, lecz otwarcie i pewni siebie wychodzą na światło dzienne z zamiarem przyjętym już wcześniej, rozbicia fundamentów społeczeństwa cywilizowanego”. “Zwalczają prawo własności usankcjonowane prawem naturalnym i popełniają ogromną zbrodnię, gdy chcąc zaradzić wszystkim potrzebom ludzkim i spełnić pragnienia, dążą do zagarnięcia i uczynienia wspólnym wszystkiego, cokolwiek zostało osiągnięte prawnym tytułem dziedzictwa, pracą umysłu i rąk oraz oszczędzania na jedzeniu.”
,,Najpierwszym i najoczywistszym darem, jaki kapłan może złożyć ludziom, jest służenie Prawdzie, i to całej prawdzie, wykrywanie błędu i walka z nim, obojętne w jakiej formie błąd ten się pojawia. Zrezygnować z tego – to sprzeniewierzyć się Bogu i waszemu świętemu powołaniu.“
“Najpoważniejszym błędem, który wypływa z poprzedniego i wyrządza wszystkim narodom jako całości oraz poszczególnym narodom szkody równie wielkie, jest błąd polegający na nierozumnym usiłowaniu zebrania wszelkiej zależności władzy państwowej od Istoty Odwiecznej, od której przecież zależą zarówno jednostki, jak i społeczności z racji tej, że jest ich Stwórcą i najwyższym Zwierzchnikiem.''
,,Ewangelia podaje, że gdy Chrystus został przybity do krzyża, „mrok ogarnął całą Ziemię” (Mt 27, 45). Tak też się dzieje, ilekroć ludzie tracą ufność w naukę Chrystusa i zaślepieni domagają się usunięcia Boskiego Zbawiciela ze swego życia, a zwłaszcza z życia publicznego, tracąc tym samym wiarę w Boga. Następstwem tego jest uwolnienie się od zasad i norm, według których osądzano i oceniano …More
,,Ewangelia podaje, że gdy Chrystus został przybity do krzyża, „mrok ogarnął całą Ziemię” (Mt 27, 45). Tak też się dzieje, ilekroć ludzie tracą ufność w naukę Chrystusa i zaślepieni domagają się usunięcia Boskiego Zbawiciela ze swego życia, a zwłaszcza z życia publicznego, tracąc tym samym wiarę w Boga. Następstwem tego jest uwolnienie się od zasad i norm, według których osądzano i oceniano dawniej moralną wartość życia osobistego i publicznego.
“Na prawdziwej i czystej wierze w Boga opiera się moralność ludzkości. Wszelkie próby oderwania nauki moralnej i porządku moralnego od fundamentu wiary, silnego jak skała, i oparciu ich na piasku norm ludzkich, prowadzą jednostkę i społeczeństwa prędzej czy później do upadku moralnego.''
