NR 32.

OD DZISIAJ NUMERUJĘ KOMENTARZE, PONIEWAŻ SĄ KASOWANE

132. Sobór, który potępił błędy protestanckie, nazywa się św. Soborem Trydenckim od miasta Trydentu, w którym się odbywał.

133. Protestantyzm, rażony wyrokami tego soboru, niedługo czekał, aż zarody rozkładu, które nosił w skażonym swym łonie, poczęły się rozwijać: niebawem jęły go szarpać waśnie wewnętrzne, mnożyły się sekty, które, dzieląc się ciągle, rozsadzały go na drobne kawałki. Obecnie nie oznacza on już żadnego jednolitego i rozpowszechnionego wierzenia, lecz tylko pokrywa swą nazwą najpotworniejszą mieszaninę błędów prywatnych i osobistych, streszcza w sobie wszystkie herezje, i przedstawia wszelkie postacie rokoszu przeciwko Kościołowi katolickiemu.

134. Wszelakoż duch protestantyzmu, to jest duch wyuzdanej swawoli i oporu przeciwko wszelkiej władzy, szerzył się coraz dalej; wciąż powstawali ludzie, upojeni fałszywą nauką i zarozumiałością, albo też żądni znaczenia lub popierali nowe teorie, wywracające wiarę, moralność i wszelką powagę Boską i ludzką.

135. Papież Pius IX, potępiwszy w Syllabusie główniejsze twierdzenia tych zuchwałych chrześcijan, aby przyłożyć siekierę do korzenia zła, zwołał był do Rzymu nowy sobór powszechny. Sobór ten rozpoczął już był wielkie i zbawienne swe dzieło, i odbył kilka posiedzeń w bazylice Watykańskiej św. Piotra, skąd otrzymał też nazwę Soboru Watykańskiego, gdy nagłe zajęcie Rzymu przez króla Piemontu w roku 1870 zmusiło Biskupów do zawieszenia swych prac, a Papieża do zamknięcia się w Watykanie.

136. Należy się spodziewać, że gdy się uspokoi burza, która szaleje dzisiaj nad Kościołem, Papież wznowi i doprowadzi do końca opatrznościowe dzieło świętego soboru, i że, po osądzeniu błędów, które podkopują obecnie 41 Kościół i państwo, prawda katolicka zajaśnieje nowym światłem i wiekuistymi blaskami swymi oświeci świat cały.