Ukazał się wid.Piękność,córka Słowa,
Pani któregoś z ludów na północy,
Jaką judejscy widzieli prorocy...
Słońce lecące trzymała nad czołem,
A miesiąc srebrny pod nogami gniotła;
Nad chaty,jako komeciana miotła;
Tęcze Ją ciągłym oskrzydlały kołem,
W słońcu girlandy niby z kwiatów plotła, I na powietrze rzucała niedbale Perły - jaśminy i maki - korale. Błękit się cały zdawał uśmiechniony, Pełny języków zlotych niby fala. Jak atłas który bierze różne tony I drżąc swe hafty gwiaździste zapala - Tak niebo za Nią od północnej strony Gwiazdy swoimi łyskające z dala Różnym się zdało gwiazdom pozłacanym Ukazać, w ogniu, od zorzy rumianym. Juliusz Słowacki Król Duch.